Wijze raad
Op 9 maart 2014 hielden we een videopresentatie in Yokkaichi (bij Nagoya, Japan). Omdat de zaal met een capaciteit van 120 stoelen groter was dan gewoonlijk voor dit soort bijeenkomsten, hadden we uitgebreider dan anders geadverteerd door 30.000 flyers via de lokale krant te verspreiden.
Ik zat op de achterste rij om te kijken hoe de presentatie door de groep er voor het publiek uit zag. Na de video stond een aantal groepsleden op en nodigde de gasten uit om vragen te stellen. De eerste man die zijn hand opstak zei: “Ik ben erg geïnteresseerd in het onderwerp aarde en kosmos. Ik ben een uur eerder gekomen om er zeker van te zijn dat ik binnen zou kunnen komen, omdat er in de flyer stond dat er 120 plaatsen beschikbaar waren op volgorde van binnenkomst. Maar er was niemand toen ik aankwam en zelfs toen de bijeenkomst begon, waren er maar weinig aanwezigen. Dit is zulke geweldige informatie, maar waarom zo weinig mensen? Ik begrijp dat jullie motieven om dit te doen oprecht zijn, maar wat vinden jullie van dit armzalige resultaat?
Hij zei dat hij betrokken was geweest bij vrijwilligerswerk en dat ze in het begin niet veel mensen konden trekken. Zij hadden daarom nagedacht over wat de redenen daarvoor konden zijn en verschillende ideeën en benaderingen overwogen en hun methoden daarop aangepast. Toen kwamen er mensen. Dit is zulke geweldige informatie. Misschien zou je de aandacht van meer mensen kunnen trekken wanneer je bij voorbeeld een foto van de aarde genomen vanuit de ruimte op de flyer zette. De groepsleden reageerden op hem met te zeggen: “Het is meestal zoals nu omdat het nogal moeilijke informatie is om te begrijpen; we hebben verschillende manieren geprobeerd, maar de meeste mensen zijn niet erg geïnteresseerd in dit soort informatie,” enz. Zij gaven allerlei redenen waarom we niet meer mensen kunnen trekken.
De man zei: “Jullie creëren zelf een beperking. Jullie geven allerlei  redenen waarom jullie niet beter kunnen doen dan dit. Maar waarom beperkingen creëren? Je zegt dat je meestal een volle zaal krijgt voor je jaarlijkse lezing. Waarom is dat? Wat is volgens jullie de reden dat je niet in staat bent om meer mensen te trekken voor je videopresentatie? Jullie moeten hier heel goed over nadenken.” Uiteindelijk zei hij dat hij niet verder kwam door naar onze excuses te luisteren en dat hij weg moest.
Terwijl ik deze uitwisseling aanhoorde, had ik het gevoel dat de man de fundamentele houding van de groep ten opzichte van het werk onder de loep legde. Ik voelde dat zijn strenge ondervraging op mij gericht was, alsof er een doorn in mijn borst werd gestoken en ik kon zijn woorden niet vergeten. Deze gebeurtenis bracht me tot nadenken over de wijze waarop de groep dit werk benadert. Doen we echt wat we kunnen, gaan we voorbij “beperkingen” die we onszelf opgelegd hebben? Een van ons overwoog dat we misschien wat te veel ontspannen zijn geworden en alleen geld geven voor adverteren, maar niet onze eigen energie en serieuze aandacht om iedere bijeenkomst bekend te maken.
Later hoorde ik dat de man in een keurig handschrift opmerkingen in onze vragenlijst geschreven had: “Ik keek uit naar de (video)lezing ‘Een nieuwe beschaving begint’. Ik luisterde heel aandachtig. Het was een serieuze, planetair-kosmische uitleg van vrede. Ik hoop dat onze wereldleiders op deze manier zullen denken.” Aan de buitenkant van de doos schreef hij: “Ik waardeer ieders oprechtheid.” Hij was 90 jaar oud.
Mag ik vragen wie deze man was, die ons zoveel leerde?
M. S., Inuyama (Japan).
Benjamin Creme’s Meester verklaart dat de bezoeker een woordvoerder voor de Meester Jezus was.

Geestelijke ondersteuning
Vlak voor Kerstmis 2012 was ik in een klein dorpje op Sicilië, Santa Venerina genaamd. Ik zat in mijn auto buiten een café, op het punt om naar huis te gaan. Toen werd er aan de passagierskant van de auto op de ruit geklopt. Ik draaide het raampje open en er stond een oude dame. Ze had een mooi, stralend gezicht. Ze vroeg of ik haar mee wilde nemen naar het postkantoor, ongeveer driekwart kilometer verderop, omdat de heuvels tegenwoordig te veel voor haar waren en ze ook niet meer ver kon wandelen; natuurlijk zei ik “Ja”, en ze stapte in. Ik kan me niet precies herinneren wat we zeiden, maar ze was heel hartelijk en toch waardig en straalde voor een dame van haar leeftijd op Sicilië zo’n sympathie en intimiteit uit dat ik er een beetje door verrast was. Zij leek heel alert en ‘internationaal’ maar haar vertrouwen in mij, een volslagen vreemde, ontroerde me. Ik bracht haar naar het postkantoor en zei dat ik op haar wilde wachten en haar daarna zou brengen waar ze maar heen wilde, maar ze zei dat dat niet hoefde. Terwijl ze uitstapte, leunde ze terug in de auto en zei heel rustig, maar intens: “Dio ti benedica”, “Moge God je zegenen”. Toen wandelde ze weg met verbazingwekkende snelheid en kracht voor iemand die me verteld had dat “de heuvels te veel voor haar waren”.
Ik voelde me in de dagen nogal verdrietig omdat mijn echtgenoot in augustus was overleden. Haar zegening bracht me aan het huilen, maar gaf me toch troost. Zou u kunnen zeggen wie deze dame was? Ik ben haar nooit vergeten
G. R-B., Manningtree (Essex, VK).
Benjamin Creme’s Meester verklaart dat de ‘oude dame’ de Meester Jezus was.

Vreugdedansje
Zondag 2 maart [2014] stond Share Nederland met een kraam op de Light Spirit Beurs in Bussum toen een vriendelijke dame voorbij kwam en stilstond om met ons te praten. Zij vertelde ons dat ze werkster was en kantoren schoonmaakte, maar dat ze onlangs ontslagen was. Zij vertelde dat de andere vrouwen van het schoonmaakbedrijf over haar geklaagd en geroddeld hadden en dat zij daarom ontslagen was. Zij hadden dingen gezegd die onrechtvaardig waren. Ze zei dat ze niet begreep waarom zij ontslagen was omdat ze haar werk toch goed deed, en dat vond ze oneerlijk. Ze bleef maar praten over onrecht. Zij voegde er vol trots en blij aan toe dat zij als enige de directiekamer had mogen schoonmaken – de ‘kamer van de grote bazen’. Terwijl ze ons dit vertelde maakte ze een vreugdedansje.
Ik vond dat ze er helemaal niet als een schoonmaakster uit zag en ik vroeg haar of dat misschien de reden zou kunnen zijn waarom de anderen haar niet geaccepteerd hadden: zij gedroeg zich anders en zag er anders uit, zodat de anderen misschien vonden dat zij niet in het team paste?
Ze vertelde ons dat het moeilijk was om werkloos te zijn en dat ze nauwelijks kon rondkomen van haar uitkering. Wat ons het meest opviel was dat ze er zeer beschaafd uit zag en dat ze gedurende het hele gesprek stond te dansen en te springen, daarbij met haar armen zwaaiend als een ballerina. Een paar maal sloeg ze tijdens het gesprek haar handen voor haar mond en zei: “Oh, ik praat te veel!” “Ik moet niet zoveel praten.”
Was deze excentrieke vrouw werkelijk een schoonmaakster?
M. B., E. B., Nederland.
Benjamin Creme bevestigt dat de ‘schoonmaakster’ een woordvoerder voor de Meester Jezus was, die verwees naar de onrechtvaardigheid die op elk niveau van de samenleving te vinden is en dat iedereen met respect behandeld moet worden.

Verstandig advies
Op 14 oktober 2010 ging ik naar Londen voor Benjamin Creme’s lezing in Friends House. Op zaterdag 17 oktober liep ik alleen in Londen. Wandelend van Covent Garden naar Trafalgar Square zag ik een man en een vrouw bij de ingang van een gebouw bedelen. De vrouw vroeg me om geld om eten te kopen en te helpen met rekeningen in deze moeilijke tijden. Ze zaten naast elkaar en zij had een handdoek over haar schoot. Ze waren goed gekleed in vrijetijdskleding en zagen er niet behoeftig of wanhopig uit. Zij droeg een trainingspak en hij een spijkerbroek en een gebreide trui. Ik had het meeste van mijn muntgeld gebruikt om mijn lunch te betalen en vertelde hun dat ik niet veel kleingeld had.
Ik opende mijn portemonnee en gaf hun ongeveer 80 pennies (bijna één euro). Ik zei: “Het spijt me, meer heb ik niet.” De man keek me hartelijk aan en zei: “Heb nooit spijt. Wees gelukkig. Dat is het geheim van het leven: Wees gelukkig!” en toen gaf hij me een duidelijke hartelijke knipoog met zijn rechteroog. Ik vroeg me af of ik Maitreya en Jezus ontmoet had, omdat ik me die dag verdrietig gevoeld had. De woorden zijn me sindsdien iedere dag bijgebleven en hebben me aangemoedigd om positieve veranderingen in mijn leven aan te brengen.
A. M., Enniscorthy (Co Wexford, Ierland).
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de man de Meester Jezus was en de ‘vrouw’ een discipel van de Meester Jezus.

Prachtig op tijd
Toen ik op zaterdag 7 september 2013 het kantoor van Share International verliet, een beetje later dan mijn bedoeling was, zei een ander groepslid: “Ik hoop dat je goed thuis komt.” Toen ik bij de bushalte kwam stond er een bus te wachten. Ik rende er naartoe en een man gebaarde naar de bestuurder dat ik eraan kwam. De bestuurder sloot de deuren en opende ze weer toen ik aankwam, alsof hij me aan het plagen was. Hij lachte voluit. Ik stapte in en ging zitten, de bestuurder stelde de passagiers toen op de hoogte dat de bus een omleiding door Camden Town moest maken. Terwijl we reden zag ik een man en vrouw vlakbij mij zitten. De vrouw had een bos rozen bij zich en was gekleed alsof ze naar een gelegenheid moest, de man maakte opmerkingen over sommige plaatsen waar we langs reden. Toen we Camden binnenreden stopte de bus. De vrouw kwam naar me toe en overhandigde mij de bloemen zonder een woord te zeggen. Ik bedankte haar en was echt verbaasd. De man en vrouw stapten uit en terwijl de bestuurder optrok, riep en gebaarde hij: “Waar zijn de bloemen?” Ze maakten gebaren dat ze die in de bus hadden gelaten. Bij de volgende halte kwam de bestuurder uit zijn stoel naar mij toe en zei grinnikend: “Ik zal die meenemen”, wijzend naar de bloemen, “verloren voorwerpen.” Maar hij nam ze niet mee, ging terug naar zijn stoel en reed verder. Ik was totaal verbijsterd door de gebeurtenissen terwijl ik daar zat met die bos bloemen. Het papier erom heen was verkreukeld alsof de vrouw ze lang bij zich had gehad. Het waren vijf prachtige dieprode rozen en wat gipskruid. Alle zorgen over mijn terugreis waren verdwenen en ik moest steeds maar in mezelf lachen.
Ik stapte uit, bedankte de bestuurder en liep naar station Liverpool Street. Ondanks dat ik later was weggegaan dan ik van plan was en de bus via een omleiding reed, lukte het toch om de trein te halen die ik wilde hebben, en ik had zelfs nog een paar minuten over. Ik reisde met mijn bloemen en een lach. Toen ik bij mijn station aankwam hoefde ik maar een minuut te wachten voordat de bus verscheen, dus ik had het gevoel dat overal voor gezorgd was. Terwijl ik dit opschrijf staan er prachtige dieprode rozen voor me. Wat fantastisch.
C. E., Pooles Lane (Essex, VK).
Benjamin Creme’s Meester verklaart dat de man in de bus de Meester Jezus was, de ‘vrouw’ was een discipel van de Meester Jezus.