interview met Alison Weir door Felicity Eliot

Alison Weir, voormalig mensenrechtenactivist, lid van het Peace Corps en hoofdredacteur van een Amerikaans weekblad, besloot in 2001, toen het Israëlisch-Palestijnse conflict oplaaide, om zelf poolshoogte te gaan nemen. Ze reisde zelfstandig naar de Palestijnse gebieden, Gaza en de Westoever. Haar onopvallende aanpak loonde: ze kwam in contact met veel Palestijnen en Israëliërs. Weir heeft in veel plaatsen in de Verenigde Staten en in andere landen gesproken, is schrijver van het boek: Against Our Better Judgement: The Hidden History of How the US Was Used to Create Israel (“Tegen beter weten in: de verborgen geschiedenis van hoe de VS gebruikt werden om Israël te creëren”), evenals vele essays en artikelen, en is de oprichter van de website ifamericansknew.org. Felicity Eliot interviewde haar op 5 augustus voor Share International, via Skype.

Share International: Voordat we beginnen wil ik voor de lezer graag een aantal feiten op een rijtje zetten. Mogelijk bent u, vanwege uw werk, beschuldigd van antisemitisme. Mag ik u vragen of u anti-Israël bent?
Alison Weir: Nee, ik ben niet anti-Israël. Ik ben tegen geen enkel mens. Ik ben wel tegen het beleid van de Israëlische regering.

SI: Was u tijdens uw bezoek aan Palestina in 2001 in staat vrijuit met gewone burgers te praten?

AW: Ja; ik heb zoveel mensen gesproken – mensen van alle leeftijden en achtergronden – zowel Palestijnen als Israëliërs. Ik probeerde ook met een camera bij gewelddadige situaties te komen. Zo zag ik hoe het dagelijks leven er werkelijk uitzag voor de burgers, schoolkinderen, ziekenhuismedewerkers, enzovoort. Ik zag afgrijselijke beelden van vernietiging – verwoeste huizen, hele gebieden vernietigd. Ik zag tragedies en verschrikkelijk lijden. Het had een blijvende invloed op me.

SI: Toen u terugkeerde naar de VS wilde u actie ondernemen – wat besloot u te doen?
AW: Wat me het meeste raakte – los van de ellende, pijn en vernieling – was het verschil tussen wat ik zelf had meegemaakt en de verslaggeving van de media in mijn eigen land. Wat mijn landgenoten en ik via de dagelijkse nieuwsbulletins hoorden, was niet wat ik gezien had. De verslaggeving over het conflict kwam totaal niet overeen met de verhalen in de Amerikaanse media.

SI: Richtte u daarom ‘If Americans Knew’ (‘Als Amerikanen eens wisten’) op?
AW: Ja, ik kwam terug en begon te schrijven en spreken over het conflict en richtte If Americans Knew op. Het is een non-profit organisatie die erop gericht is Amerikanen juist te informeren…

SI: Over statistieken gesproken, ik zag op jullie website dat de VS per dag 8,5 miljoen dollar aan Israël geven in de vorm van militaire steun. Per dag? Dat is belastinggeld.
AW: Ja. In de afgelopen 20 jaar zijn de VS langzaam overgegaan van het bieden van economische steun op grotere militaire steun. In 2007 sloten de regering Bush en de Israëlische regering een akkoord over een 10-jarig militair steunpakket vanaf het fiscale jaar 2009 tot 2018, ter waarde van 30 miljard dollar. In 2012 begonnen de VS met het geven van 3,1 miljard dollar per jaar aan Israël – dat is een gemiddelde van 8,5 miljoen dollar per dag. We hebben dat bedrag toegezegd tot het einde van het fiscale jaar 2018. Dit feit is zo verbijsterend dat veel mensen het maar moeilijk kunnen geloven. Overal waar ik openbare lezingen geef trekken mensen dit feit in twijfel en zijn geschokt dit te horen.
Als je er nog een paar andere overeenkomsten bij optelt – de  VS gaven in het fiscale jaar 2014 bijvoorbeeld 504 miljoen dollar aan het gezamenlijke Amerikaans-Israëlische raketafweerprogramma – schenkt de Amerikaanse belastingbetaler dagelijks 9,9 miljoen dollar aan Israël.

SI: Israël lijkt een soort onschendbaarheid te genieten; er zijn bijvoorbeeld bijna 80 VN-resoluties tegen Israël. Waarom? Zijn het de militaire overeenkomsten?
AW: Israël heeft de VS echt in zijn zak – om verschillende redenen. U weet wellicht (en we citeren dit ook op onze website) dat voormalig president Carter heeft gezegd: “Het zou wel haast politieke zelfmoord zijn voor leden van het Congres om een evenwichtige positie in te nemen ten opzichte van Israël en Palestijnen, om te suggereren dat Israël zich moet houden aan de internationale wetgeving of om op te komen voor rechtvaardigheid of de mensenrechten voor de Palestijnen.”

SI: Denkt u dat een mondiale publieke opinie van belang is?
AW: Absoluut. Dat is waarom [Benjamin] Netanyahu zich nu terugtrekt. Natuurlijk, Israël heeft zijn gestelde doel voorlopig bereikt – totdat het volgende doel wordt gesteld. Maar de Israëliërs zijn erg gevoelig voor slachtoffers onder hun eigen mensen – inmiddels loopt het dodental op tot in de dubbele cijfers; daarentegen is het aantal Palestijnse doden opgelopen tot viertallige cijfers. Maar de mondiale publieke opinie en de stem van de kiezer, zelfs op lokaal niveau, zijn van belang. Ik weet dat er Amerikaanse politici zijn die zich meer zouden willen uitspreken tegen het onrecht. Maar ze zullen niets zeggen, tenzij ze zich verzekerd weten van de steun en bijval van het electoraat. Het is dus belangrijk om je volksvertegenwoordiger te laten weten dat jij vindt dat zij iets moeten doen om de situatie te veranderen.
Ik heb het overigens nog niet gehad over het feit dat een relatief klein maar enorm dapper groepje Israeliërs zich binnen Israël inzet voor vrede en rechtvaardigheid voor beide volken…

SI: Ondanks de vertekeningen en vooroordelen in de media is de wereld zich op dit moment ten minste tot op zekere hoogte bewust van de wreedheden en verschrikkingen die de afgelopen vier weken in Gaza hebben plaatsgevonden. Sommige commentatoren hebben het woord “genocide” gebruikt; denkt u dat het van toepassing is?
AW: Ik denk dat genocide een juiste omschrijving is. Toegegeven, het is een geleidelijke genocide. Stukje bij beetje wordt land ingenomen, worden huizen vernietigd, burgers vermoord; vrouwen en kinderen vermoord.

SI: Hamas weigert Israëls recht op bestaan te erkennen. Het lijkt erop dat Israël liever heeft dat Palestina helemaal niet bestaat. Zijn de redenen voor de aanvallen, zoals de ‘Palestijnse raketten’ of ‘de tunnels die Hamas gebruikt’ – alleen maar voorwendselen?
AW: Voordat ik in 2001 naar Palestina ging viel Israël al aan – dat was vòòr de raketten en vòòr de tunnels. Elke keer wordt er een nieuwe reden voor de aanvallen gegeven.
SI: Zou het zin hebben om de plegers van zulke misdaden voor het Internationaal Strafhof te brengen?
AW. Ja. Of het nu succesvol is of niet, het maakt in elk geval internationaal duidelijk dat er mensenrechten geschonden worden en dat het onacceptabel is.

SI: We hebben het nog helemaal niet gehad over de wreedheden, de doden en tragedies van de afgelopen 30 dagen en daarvoor. Ik heb dit met opzet vermeden; ondanks de vooringenomen aard van de berichtgeving in de media zijn op televisieschermen overal ter wereld voldoende afgrijselijke beelden te zien geweest. Op een bepaald punt, nu of ergens in de toekomst, moeten de partijen en de internationale gemeenschap de kwestie van het teruggeven van land aan het Palestijnse volk en het vestigen van twee onafhankelijke staten toch serieus oppakken?
AW: Ja; een terugkeer naar de grenzen van voor 1967 en volledige onafhankelijkheid en rechtvaardigheid voor beide volken.

Alison Weir, Against Our Better Judgement: The Hidden History of How the US Was Used to Create Israel – gebaseerd op nauwgezet onderzoek en bewijsmateriaal, zet de grotendeels onbekende geschiedenis van Amerikaans-Israëlische verhoudingen uiteen en verklaart hoe de VS ertoe werden gebracht met de stichting van Israël in te stemmen.

Zie voor meer informatie: ifamericansknew.org