“Ik ben een rabbijn in de rouw omdat het judaïsme door Israël vermoord wordt” is de roerende en meeslepende titel van een artikel van rabbijn Michael Lerner, de bekende en openhartige redacteur van het tijdschrift Tikkun. Hieronder volgt een aantal citaten uit rabbijn Lerners oorspronkelijke artikel dat op 4 augustus 2014 op Tikkun.org en salon.com gepubliceerd is.

…Los van wie de schuld krijgt van de schendingen van het staakt-het-vuren of van “wie er begon” met deze recente hervatting van een strijd die ten minste 140 jaar oud is, is het meelevende en op liefde gerichte judaïsme dat duizenden jaren een bindende factor is geweest een van de voornaamste slachtoffers van de oorlog tussen Israël en Hamas. Ook al trekt Israël zijn troepen uit Gaza terug — waarbij het een enorme verwoesting achterlaat met meer dan 1800 doden in Gaza en meer dan vierduizend gewonden zonder toereikende medische voorraden door de aanhoudende blokkade van Israël — de Israëlische premier Netanyahu weigert over een staakt-het-vuren te onderhandelen uit angst dat hij als “zwak” gezien zou worden als Israël toe zou geven aan de eis van de inwoners van Gaza om een einde te maken aan de blokkade en duizenden Palestijnse ontvoerde gevangenen vrij te laten die in strijd met hun mensenrechten in Israëlische gevangenissen vastgehouden worden.
Laat me uitleggen waarom het gedrag van de Israëli’s jegens de Palestijnen, niet alleen tijdens deze recente aanval maar ook gedurende de afgelopen tientallen jaren waarin Israël zijn bezetting van de Westoever en de blokkade van voedsel en bouwmaterialen naar Gaza militair kracht bijzet, en het toejuichen van dit gedrag door joden in de hele wereld, het judaïsme vernietigt en een nieuw soort jodenhaat opwekt bij mensen die nooit eerder iets tegen joden hadden (om maar te zwijgen van versterking van het al bestaande antisemitismekamp, dat joden zou blijven haten, ongeacht wat Israël of de joden wel of niet doen).
… [A]ls redacteur van Tikkun publiceerde ik artikelen die het officiële verhaal over hoe Israël ontstaan is in twijfel trokken, en beschreef ik wat zijn rol was bij het gedwongen uitzetten van tienduizenden Palestijnen in 1948 en het toestaan van joodse terroristische groepen onder bevel van (de latere Israëlische premiers) Menachem Begin en Yitzhak Shamir om gegronde angst te scheppen, wat honderdduizenden andere Palestijnen ertoe bracht te vluchten voor hun leven. Ik heb ook grote kritiek gehad op degenen die kritiek op Israël als dekmantel gebruikten voor antisemitisme, alsof joden aan hogere normen moeten voldoen dan die van hun eigen land of andere landen. Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat de overheersende menselijkheid van het joodse volk en het meelevende element in de Thora zichzelf zouden herstellen als Israël zich eenmaal veilig voelde.
Het geloof dat de Israëlische goedheid uiteindelijk de overhand zou krijgen, begon de afgelopen acht jaar te tanen, toen Israël het door Saoedi-Arabië geleide vredesinitiatief negeerde, weigerde zijn uitbreiding van de nederzettingen op de Westoever stop te zetten en Gaza een economisch verpletterende blokkade oplegde. Dit werd allemaal gedaan ondanks het feit dat de Palestijnse Autoriteit geweldloosheid stimuleerde, actief met de Israëlische ordestrijdkrachten samenwerkte om elke aanval op Israël te voorkomen, en verzoening en vrede zocht.
Het door Saoedi-Arabië geleide vredesinitiatief dat door Israël zelfs nooit beantwoord werd, zou Israël de erkenning die het lang heeft gezocht, hebben verleend, de vijandigheden beëindigd en Israël een erkende plaats in het Midden-Oosten hebben gegeven (hoewel het enige onvolmaaktheden had, was het een genereuze eerste stap in de richting van een realistisch vredesakkoord met alle Arabische staten in de regio). Zelfs Hamas, wiens weerzinwekkende handvest om Israëls vernietiging riep, had besloten de realiteit van Israëls bestaan te aanvaarden, en terwijl het onmachtig was diens “recht” op bestaan te omarmen, stemde het toch in met een verzoening met de Palestijnse Autoriteit als ook om in die context te leven binnen de voorwaarden die de PA met Israël zou overeenkomen. Dit alles werd genegeerd door de meeste Israëli’s, die bereid waren het leed van de Palestijnen onder de bezetting of van de mensen in Gaza die door de blokkade van Israël langzaam tot grote armoede gebracht werden te negeren; zonder geweld richten de Israëli’s zich erop de Silicon Valley van het Midden-Oosten te worden en kozen een conservatieve regering die de supporters onder de christelijke zionisten, de Amerikaans-joodse gemeenschap en een superinschikkelijk en kruiperig Amerikaans Congres zou kunnen bekoren, waar elke grote politieke partij wedijvert om de onverdraagzaamste te lijken.
In plaats van de nieuwe mogelijkheid tot vrede die de verzoening tussen de Palestijnse Autoriteit (PA) en Hamas bood, te omarmen – de Israëlische regering had het belang van onderhandelen met de PA immers jarenlang gebagatelliseerd juist omdat een vredesakkoord met hen Hamas nog steeds de ruimte zou hebben gegeven om zijn oorlogsplannen uit te voeren – gebruikte de Israëlische regering het als reden om de vredesonderhandelingen totaal af te breken en toen, in een ongelooflijk cynische manoeuvre, gebruikte het de brute en walgelijke moord op drie Israëlische tieners (door een schurkencel in Hamas die de verzoeningspogingen met Israël probeerde te ondermijnen door nieuwe angst in Israël te zaaien) als voorwendsel voor een wilde aanval op de burgers van de Westoever, met de arrestatie van honderden sympathisanten van Hamas en een escalatie van drone-aanvallen op de stellingen van Hamas binnen Gaza. Toen Hamas antwoordde met het afschieten van raketten richting burgerdoelen in Israël (die door Israels ‘IJzeren Schild’ ondoeltreffend en daarmee merendeels symbolisch waren) gebruikte de regering van Netanyahu dit als een excuus om een meedogenloze aanval op Gaza in te zetten…

Ik heb veel compassie voor beide volken. Leden van het joodse volk zijn slachtoffer geweest van 1600 jaar onderdrukking in Europese landen en honderden jaren van apartheidachtige omstandigheden in islamitische landen, en werden geconfronteerd met een wereld die meestal weigerde ons te helpen of de deuren voor ons als vluchtelingen open te zetten toen we het slachtoffer van een volkerenmoord waren. De trauma’s van dat verleden zijn nu nog steeds bepalend voor het bewustzijn van veel joden. Joden verdienen medeleven en hebben heling nodig. Evenzo bepaalt de ontheemding van de Palestijnen tijdens de stichting van de staat Israël (bekend als de noodlottige Al-Naqba) na 66 jaar nog steeds het bewustzijn van veel Palestijnen. Maar deze trauma’s spreken Israëls gedrag en dat van Hamas niet vrij, hoewel ze relevant zijn voor degenen van ons die het pad van sociale heling en transformatie zoeken…

En dit is precies waar de Amerikaans-joodse gemeenschap en de joden over de hele wereld een draai gemaakt hebben die rampzalig is – van de Israëlische natie-staat een “joodse staat” te maken en Israël een afgod te maken die aanbeden moet worden in plaats van een politieke entiteit zoals ieder andere politieke entiteit, met sterke kanten en diepe gebreken, een politieke entiteit die verantwoordelijk gehouden moet worden voor haar systematische schendingen van de rechten van de mens.
Helaas hebben te veel joden een verhouding tot Israël niet als staat maar als een soort heilige werkelijkheid.
Door hun aanbidding van de staat moeten joden het judaïsme wel veranderen in een hulpmiddel van ultranationalistische blindheid. Iedere daad van de staat Israël tegen het Palestijnse volk wordt gezien als door God zelf goedgekeurd. Iedere sabbat worden voor joden over de hele wereld en voor het welzijn van Israël gebeden opgezegd maar niet voor onze Arabische neven. De suggestie alleen al dat we ook zouden moeten bidden voor het welzijn van Palestijnse mensen wordt gezien als ketterij en bewijs dat ze “zichzelf hatende joden” zijn…

Boven alles treur ik om al het onnodige lijden op deze planeet, om de Israëlische slachtoffers van terrorisme, om de Palestijnse slachtoffers van Israëlische terreur en onderdrukking, de slachtoffers van Amerika’s misplaatste oorlogen in Vietnam, Afghanistan en Irak, de slachtoffers van Amerika’s schijnbaar eindeloze oorlog tegen terrorisme, de slachtoffers van zoveel andere gevechten over de hele wereld, en de minder zichtbare maar reële slachtoffers van een mondiaal kapitalistische orde waarin volgens de VN tussen de 8000 en 10.000 kinderen onder de leeftijd van vijf jaar iedere dag sterven aan ondervoeding of ziektes ten gevolge van ondervoeding. En toch bevestig ik dat er nog steeds de mogelijkheid is voor een ander soort wereld, als er maar genoeg mensen in zouden geloven en zouden samenwerken om haar te scheppen.

Zie: Rabbi Michael Lerner, The Left Hand of God: Taking back Our Country from the Religious Right, gebaseerd op een onderzoek naar stress en de psychodynamica van het dagelijks leven in Westerse maatschappijen onder leiding van Lerner gedurende zijn jaren als psychotherapeut en hoofdonderzoeker van het National Institute of Mental Health.

Voor meer informatie: tikkun.org en spiritualprogressives.org