Bemoedigende rit
Op zaterdag 6 juni 2015 verliet ik het kantoor van Share International in Londen om naar Bournemouth te reizen om een lezing te geven bij de Theosofische Vereniging. Een taxichauffeur van middelbare leeftijd met grijs haar reed me naar het station met de zware koffer en portfolio. “Ga je een galerie openen?” vroeg hij terwijl hij naar de portfolio keek. “Ja, dat is eigenlijk precies wat we doen!” antwoordde ik en noemde het Benjamin Creme Museum dat recent galerieruimte had bemachtigd nabij Los Angeles, Californië, en binnen een paar maanden zijn deuren opent. We vertrokken en de chauffeur maakte een opmerking over ‘onze buurman’, Ed Milliband, die het niet zo goed gedaan had bij de recente verkiezing. We spraken over de Labour Party, de schokkende verkiezingsresultaten en waren het eens dat een kleine rijke elite veel te veel macht heeft in het VK. Toen ik zei dat ik de Green Party steun, was hij het ermee eens dat ze goede beleidslijnen hadden, maar dat hij zich afvroeg of genoeg mensen hen steunden. We waren het er over eens dat voor echte verandering een evenredige vertegenwoordiging nodig is. Terwijl we de Kentish Town Road uitreden wilde een ongeduldige vrachtwagenchauffeur zich voor ons dringen. “We willen niet met hem vechten hè? We willen vrede. Wat een gekke wereld is het!” grapte hij. Hij bleef zeggen dat het een gekke wereld is. Toen we het hadden over mensen die te hard werken, zei hij dat hij onlangs een plasma-TV voor zijn gezin had gekocht en nu moest werken als een paard om hem af te betalen! Hij vertelde me dat hij uit Joegoslavië kwam en dat hij als student veel Karl Marx had gelezen en zijn ideeën heel interessant vond. Ik sprak over het delen van de grondstoffen van de wereld, en hij vroeg: “Maar zijn de mensen niet te hebberig en egoïstisch om te delen?” Ik vertelde over de op handen zijnde wereldwijde ineenstorting van de aandelenmarkt, die een enorme verandering zal brengen en praatte over de Meesters en Hun terugkeer. Hij vond het allemaal echt interessant en hoopvol. Toen begon hij plotseling over Bournemouth, wat een fijne stad dat is! Op mijn vraag hoe hij wist dat ik daarheen ging, lachte hij en vroeg waarom ik daarheen ging? Ik zei dat ik een lezing over Maitreya en de Meesters ging geven; dat Maitreya de Wereldleraar is voor alle mensen; en over Benjamin Creme’s rol en diens werk. Hij zei: “Creme is toch een Russische naam?” Ik legde uit dat de familie van zijn vader uit Rusland kwam. Hij zei dat de heer Creme een belangrijke man is; hij is een groot leraar, en dat hij me goed onderwezen had. Hij benadrukte verschillende keren hoe belangrijk het is mensen deze informatie te blijven vertellen, hard te blijven werken en herhaalde hoe interessant de informatie is. Toen we Waterloo Station naderden, zei hij dat hij heel graag naar een lezing zou gaan, dus gaf ik hem een kaartje en wisselden we namen uit: hij heette Jacob. Hij bleef herhalen hoe interessant en belangrijk het werk is door te zeggen: “Alles wat je me verteld hebt is zo interessant geweest. Je bent nooit saai!” Bij het station wisselden we afscheidsgroeten uit. Toen ik de andere richting opging, voelde ik me een beetje verstikt, omdat hij me zo’n onverwachte stimulans gegeven had. In de trein dacht ik na over het effect dat onze informatie op mensen heeft die het voor het eerst horen, en wat een geweldige gelegenheid het is dit te presenteren aan deze “gekke wereld”. Toen ik de lezing gaf was zijn bemoediging de hele tijd bij me.
Zou uw Meester kunnen zeggen of de taxichauffeur een Meester was?
G.F., Londen (VK).
Benjamin Creme’s Meester verklaart dat de ‘taxichauffeur’ een woordvoerder was voor de Meester Jezus.

Twee brieven van dezelfde persoon:

Directe vraag
1) Op 23 mei 2015 organiseerden we Michiko Ishikawa’s lezing over de Wederverschijning in Chuo Kokaido, Osaka, en het begon om 14.00 uur. Om ongeveer 17.45 uur, bijna tegen het einde van het vragen-en-antwoordengedeelte kwam er een oudere dame met een wandelstok binnen die een boodschappenwagentje op wielen achter zich aan trok. Ze droeg een helderrode lange jas en een bril met een rood montuur. Toen ze ging kijken wat er op de informatietafel lag, moedigden we haar aan om nog snel naar binnen te gaan want het liep al naar het einde toe. Toen ze de zaal binnenkwam zei ze: “Ik heb haar lezing eerder gehoord, maar ik kon gewoon niet thuis stil blijven zitten, ook al ben ik laat.”
Na de lezing kwam de vrouw naar me toe in de lobby en zei dat ze echt blij was dat ze vandaag gekomen was en het was een prachtige lezing. Zij leek helemaal niet weg te willen gaan, dus stelde ik voor dat zij op een stoel dichtbij ging zitten, omdat zij op haar stok leunde en het boodschappenkarretje met haar linkerhand vasthield.  Zij vroeg me toen: “Geloof je dit verhaal echt? Hoe kun je het geloven?” Zij keek me ernstig aan en leek te willen weten wat ik werkelijk dacht, mijn innerlijke gedachten. Ik antwoordde serieus. Zij zei dat ze christelijke dominees had gevraagd en boeddhistische gemeenschappen, maar het antwoord van allen was “Nee”. Waarom denk je dat zij het verhaal ontkennen, vroeg ze terwijl ze me recht aankeek. Ik zei dat het christendom liefde leert, boeddhisme leert juiste menselijke verhouding, maar de Wederverschijning van de Christus of de Terugkeer van Miroku Bosatsu (Bodhisattva Maitreya) is voor hen een gebeurtenis ver in de toekomst… dat is het verschil! Maar onze informatie is dat het al gebeurt, zei ik. Omdat ik mezelf steeds krachtiger voelde, veranderde ik van onderwerp en maakte een complimentje over haar rode jas. Zij vertelde dat ze 80 jaar oud was en dicht bij het adres woonde dat op de flyer geschreven stond die wij haar bij de ontvangstbalie hadden gegeven. Zij vroeg hoe oud ik was en waar ik woonde. Ik zei dat ik in Shiga woonde. Ze zei dat ze een boekwinkel kende in Shiga. Ik vertelde haar dat dat ons huis was en was verbaasd hoe zij dat kon weten. Zij leek onder de indruk dat we allemaal vrijwilligers waren. Zij vroeg ook naar Transmissie-meditatie. Uiteindelijk stond ze na ongeveer 40 minuten op om weg te gaan. Mijn man, die buiten was, hielp haar het boodschappenwagentje de trap af te dragen omdat zij het niet kon trekken en tegelijk met haar stok naar beneden lopen. Onderaan de trap stond een brandnieuw helrood elektrisch seniorenautootje geparkeerd waar ze in wegreed. Maar later vroegen we ons verbaasd af hoe zij in het zware verkeer helemaal van haar huis, waar ze zei dat ze woonde, hierheen had kunnen komen rijden in dat wagentje, en er was geen plaats over voor het boodschappenwagentje.
Mag ik vragen wie de dame in de rode jas was?
Benjamin Creme’s Meester verklaart dat de ‘dame in de rode jas’  een woordvoerder voor de Meester Jezus was. 

Hulp bij de hand
2) Op maandagavond 18 mei 2015 kwam Michiko Ishikawa aan in Osaka en vroeg of het mogelijk was om de tekst van de advertentie in de krant voor haar lezing op zaterdag in Osaka nog te veranderen, omdat ze een verwijzing naar de speciale gemeenteverkiezing wilde maken die daar een dag eerder was gehouden – voor verandering of handhaving van de status quo. We vroegen onmiddellijk aan onze advertentie-acquisiteur om te zoeken naar ruimte hoe groot of klein ook, ongeacht in welke krant (met een laatste minuut afzegging). Al gauw belde de agent nogal opgewonden terug dat hij ruimte had gevonden voor een grote advertentie in kleur (bijna een kwart pagina) in de krant van donderdag, drie dagen van tevoren. Ze hadden zelfs niet opgemerkt dat er nog een plaats was. Hij vroeg hoeveel we konden betalen. Ik zei dat we niet veel meer over hadden en gaf hem de laagst mogelijke prijs. Tot mijn grote verbazing zei hij: “Goed, laten we het doen. Stuur de tekst voor de advertentie voor woensdagavond.” Het was de krant met een oplage van 500.000 die in het hele gebied van Osaka gelezen wordt en de prijs was slechts een fractie van de normale kosten. Michiko Ishikawa stelde snel de advertentie samen, waarbij ze het vele malen herschreef om er zeker van te zijn dat de inhoud van de advertentie geaccepteerd zou worden, maar nog genoeg informatie gaf. (Het krantenbedrijf accepteert normaal geen advertentie die zelfs maar zweemt naar politiek of religie.) Met inspanning en hard werk van de vrijwilligers werd de advertentie opnieuw gelayout en opgestuurd en geaccepteerd, en verscheen met succes in de ochtendkrant op donderdag, twee dagen voor het evenement.  We denken dat het een wonder was dat er zo’n grote advertentieruimte beschikbaar was en tegen zo’n lage prijs, en onze ‘opinie’-advertentie werd heel goed zichtbaar in kleur gepubliceerd.
Kunt u ons zeggen of we bijzondere hulp ontvingen?
M.U., Shiga (Japan).
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat u hulp kreeg van een discipel van de Meester Jezus. 

Twee brieven van dezelfde persoon:

Hoge lof
1) Op 4 juni 2015 deden leden van de Duitse groep mee aan de demonstratie in München tegen de politiek van de G-7; er liepen circa 40.000 mensen vreedzaam en enthousiast mee. We hadden een banier met ‘S.O.P. – Save Our Planet’ en aan het begin van de demonstratie vroeg een oudere man me of ik Engels sprak, omdat hij uit Londen kwam. “Dit is het belangrijkste onderwerp – jullie banier! Hij is geweldig!” Hij was heel opgewonden en blij ons te ontmoeten. “Dank jullie dat jullie hier zijn! Ik ben zo gelukkig dat ik jullie hier ontmoet! Wij, in Londen hebben ook heel goede demonstraties! Het is zo belangrijk hier te zijn!” zo ging hij door. Ik had alleen Duits materiaal bij me, gelukkig met de Engelse website erop, die raadde ik hem dus aan. Ik lichtte onze achtergrond een beetje toe, dat we geloven dat de mensheid wordt ondersteund door een groep wijze mensen. Plotseling haalde hij een paar woorden van Jezus uit de Bijbel aan en lachend antwoordde ik dat Jezus ook deel uitmaakt van deze groep wijze mensen; en dat ze openlijk zullen werken. We wisselden onze ideeën uit, dat er geen “Verlosser” in de christelijke zin zal zijn, maar dat we allemaal samen zelf de wereld moeten redden. Hij vroeg naar mijn naam en vertelde me dat zijn naam Chris is. Uiteindelijk nam hij hartelijk afscheid: “Ik wens je een heel goede demonstratie! En dat je dromen uit mogen komen!”
Mag ik vragen of die man een gewone toerist uit Londen was?
Benjamin Creme’s Meester verklaart dat de man een woordvoerder was voor de Meester Jezus.

Wederzijds begrip
2) Op 9 en 10 mei 2015 namen we deel aan het Yoga Festival in Merano, noord Italië. De meeste mensen in deze regio spreken zowel Italiaans als Duits. Ik spreek maar een beetje Italiaans, mijn twee mede-groepsleden spraken daarom met de Italiaans sprekende bezoekers. Toen ik alleen was, kwamen twee elegante Italiaanse dames naar onze stand en stelden me veel vragen in het Italiaans. Ik deed mijn best, probeerde ook Engels te spreken, wat ze helemaal niet begrepen – en uiteindelijk eindigden we met Frans. Het werkte goed en ik zei tegen de eerste dame dat ik dit festival heel leuk vond en dat ik graag een beetje yoga zou doen. Ze antwoordde: “Je weet dat je dat niet nodig hebt!” Haar toon verraste me een beetje. Toen vroeg deze dame me of ik de verhouding tussen Blavatsky, Bailey en Benjamin Creme uit kon leggen – terwijl ze naar onze banier wees met foto’s van hen allen. Ik legde het haar uit. Ze stelde veel vragen en het was een behoorlijke uitdaging voor me – in het Frans (in feite probeer ik op het moment toevallig mijn Franse spreekvaardigheden te verbeteren). Plotseling kwam mijn Italiaans sprekende collega terug en ik stelde de dame voor om Italiaans met haar te spreken, dat zou gemakkelijker zijn. Ze drong aan: “Wil je niet langer Frans met me spreken?” Ik lachte en we vervolgenden ons gesprek. Ze bedankte me met een lach. Het hele gesprek was alsof ik op een of andere manier werd ‘getest’.
Was deze dame – en haar vriendin – alleen een aardige bezoeker?
D.M., Regensburg (Duitsland).
Benjamin Creme’s Meester verklaart dat de ‘Italiaanse dames’ woordvoerders waren voor de Meester Jezus.

Welkome gasten
Onlangs (medio mei) hebben we in het Informatiecentrum van Share Nederland in Amsterdam een tentoonstelling ingericht van kleurenfoto’s die illustratief zijn voor de noodzaak om Maitreya’s prioriteiten in praktijk te brengen. De beelden gingen vergezeld van citaten van Maitreya, Benjamin Creme’s Meester, Benjamin Creme en een aantal andere bekende figuren. We kozen voor de verandering voor een tentoonstelling, omdat we weten dat het een gemakkelijke manier is om in gesprek te komen met het publiek en een mogelijkheid geeft om onze informatie in een informele omgeving uit te leggen. Er was een fijne sfeer bij de ‘grote opening’ van de tentoonstelling. Op die dag kwamen opeens twee mannen uit Ghana binnen, bleven verscheidene uren, bekeken de foto’s, waren geïnteresseerd en aanmoedigend, maakten opmerkingen en stelden vragen. Leden van de Nederlandse groep brachten heel wat tijd met hen door pratend over Maitreya’s naar buiten treden en Zijn prioriteiten; zij gaven ook uitleg over de tekenen en wonderen over de hele wereld, alsook over Maitreya’s ‘Hand’-kaart. Een van de mannen kreeg een ‘Hand’-kaart en stopte die zorgvuldig in een binnenzak van zijn jack. De mannen waren ook geïnteresseerd in Maitreya’s verschijning in Kenia en kregen ansichtkaarten met de foto’s van Nairobi te zien. Een van de mannen zei dat hij wel eens terug zou komen en maakte opmerkingen over het belang van rechtvaardigheid, samendelen en zorgen voor onze planeet, en zei dat het een goede tentoonstelling was. Beide mannen leken zich bij ons op hun gemak te voelen. Ze kwamen op de een of andere manier ook bekend voor. Een van de Nederlandse groep zei dat hoewel zijn Engels een beetje beperkt is, hij heel goed in staat was om met een van de bezoekers uit Ghana te praten.
Waren zij misschien woordvoerders voor de Meesters?
Leden van de Nederlandse groep, Amsterdam.
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat beide mannen woordvoerders voor de Meester Jezus waren.