Een geschenk
Bijna 700 mensen woonden op 28 mei 2016 in de Cleo Hall in Osaka de lezing van Michiko Ishikawa bij. Onze vaste advertentieagent belde twee maanden voor de lezing op en een maand later weer en zei: “We willen jullie advertentie vanuit een ander perspectief opstellen dat de inhoud van de lezing zelf beschrijft… Jullie moeten jullie informatie echt NU presenteren, zodat de lezers kennis nemen van het verhaal, ook al kunnen zij niet naar de lezing komen! Misschien denken jullie dat het te vroeg is. Het kost tijd om de advertentie op te stellen en ik weet zeker dat jullie later zullen inzien dat het goed is geweest om de advertentie zo vroeg te maken.”
We gaven de agent wat informatiemateriaal. Hij belde me later om te vragen wat ik van de advertentie vond. Hij vroeg dit rustig en op de een of andere manier kreeg ik van hem een ander gevoel dan eerder. “Het is direct. We schreven alles wat we wilden zeggen…” Hij zei dit langzaam en vriendelijk op doordringende toon. De hoofdtitel van de advertentie is Samendelen zal de wereld redden. Daarin ligt de kracht. Dat nodigt lezers uit om verder te lezen.” Ik was onder de indruk van zijn keus voor de boeken De Wereldleraar voor de hele mensheid en De mensheid ontwaakt, gezien het grote aantal boeken van Benjamin Creme. Hij zei: “Dit zijn twee zeer actuele boeken. Die moeten in deze tijd geïntroduceerd worden. Ze bevatten alles wat jullie bekend willen maken.”
De advertentie van een hele pagina werd geaccepteerd door de krant (Sankei shimbun) en werd op 30 april in de regio Osaka geplaatst. We gebruikten dezelfde advertentie voor de editie voor Tokio en andere regio’s die informatie over de lezing van mevrouw Ishikawa voor Tokio en Nagoya zouden opnemen. Groepsleden in Japan vroegen om kopieën van de advertentie en uit heel Japan kwamen er donaties. In totaal werden 700.000 kopieën geprint en door heel Japan verspreid naast de advertenties in de kranten. Mevrouw Ishikawa vertelde op de lezingen dat kopieën van de advertentie beschikbaar waren en het publiek nam er zoveel van mee dat de lokale groepen al gauw door hun voorraad heen waren. Kregen wij hulp van een Meester?
M.U., Shiga-ken (Japan).
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de groep in Japan een geschenk van Hiërarchische hulp kreeg.

Op Michiko Ishikawa’s lezing in Tokio op 21 mei 2016 stond ik achter de tafel met Maitreya’s ‘Hand’-kaarten en Benjamin Creme’s litho’s. Voor de lezing kwam een oudere heer naar de tafel. Hij droeg een wit jasje, zwarte broek en een bril. Hij had de lezing vorig jaar in Nakano, Tokio, bijgewoond. Hij zei dat hij het verhaal toen voor de eerste keer hoorde en het niet goed kon begrijpen, maar het was goed en hij was tot tranen toe bewogen geweest. Hij zei dat hij toen een ‘Hand’-kaart kreeg en hij sindsdien om een goede gezondheid heeft gevraagd. De lezing begon en hij ging naar de zaal.
Tijdens de pauze kwam hij terug en zei: “Hier ben ik weer. Ik kon het verhaal goed begrijpen, toen ik er vandaag weer naar luisterde. Er kwamen geen tranen, maar het was echt goed. Dit is ‘Makoto’ (Waarheid), toch? Het is de waarheid.” Ik was onder de indruk van het woord ‘Makoto’. Toen zei hij: “Als je Maitreya’s ‘Hand’-kaart om hulp vraagt, wanneer wordt je verzoek dan vervuld?” Ik antwoordde dat ik dat niet wist, maar dat hulp zeker gegeven zal worden binnen het karma van die persoon, zelfs als het niet precies is wat hij of zij verwacht. De heer zei: “Is dat zo? Je vrolijkheid is goed. Vertel me eens een van jouw wensen.” Die vraag was me nog nooit gesteld, dus aarzelde ik even. Toen antwoordde ik: “Het is Maitreya’s Verklaringsdag.” Hij vroeg weer: “Wat doe je daarvoor?” en ik zei: “Activiteiten zoals dit.” Toen zei hij: “Je bent een bevoorrecht mens.” Hij ging al gauw daarna weg.
Was hij gewoon een bezoeker?  Terwijl ik met hem praatte waren er ook andere bezoekers en ik moest hen tegelijkertijd helpen. Ik dacht daarom helemaal niet na over mijn gesprek met de oudere heer, maar naarmate de tijd verstreek kwam de uitwisseling met hem levendig terug in mijn herinnering. Hij was een beminnelijk persoon.
M.M., Kesennuma (Japan).
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de heer werkte voor de Meester Jezus.

Betrokken zijn is samendelen
Op 3 juli richtten we al vroeg onze jaarlijkse kraam op het Roots Festival in Amsterdam in. Gewoonlijk staan we voor de kraam informatiemateriaal in te kijken om mensen naar de kraam te trekken en terwijl ik dat deed kwam er een jeugdig uitziend echtpaar van middelbare leeftijd naar ons toe. Hun kleding was heel ouderwets en de vrouw had een zelf gemaakte papieren hoed op die leek op het hoedje van “Beertje Paddington”. En ik dacht: “Dat zijn Zij!”
De man zei hardop “Maitreya” en wijzend naar het materiaal op de tafel: “Ik volg nauwgezet alles wat Hij doet.” Hij richtte zich met name op ons grote banier “Samendelen = Rechtvaardigheid = Vrede” en zei: “Als je je werkelijk betrokken voelt, deel je samen.” Hij sprak verder over de macht van het volk en dat het een logische en natuurlijke volgende stap is – als je je betrokken voelt ga je de straat op en eis je verandering om rechtvaardigheid en vrede teweeg te brengen. We waren het daar allemaal hartgrondig mee eens. We zeiden dat we zullen doorgaan met dat te zeggen. Dwayne en de man hadden nogal een formeel gesprek; ze gaven elkaar een hand voor het gesprek en toen keken zij samen naar de foto’s van wonderen die uitgestald stonden. Na een poosje ging het stel blij weg; de dame gaf me een hand en zei dat ze Sophie heette. Er was direct een gevoel van vreugde! En haar ogen waren onbeschrijflijk, alsof ze op de mildst mogelijke manier zei: “Het is allemaal heel goed wat je doet, maar je zou meer kunnen zeggen over het onderwerp.” Subtiel en uitermate teder. Waren zij het geweldige stel? Dank u.
A.A. en D.A., Transmissie-meditatiegroep Amsterdam.
(Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de heer Maitreya was en “Sophie” was ook Maitreya.) 

“Goddelijke interventie”
Terwijl we op 5 juli bij een bushalte stonden te wachten in een heel druk gedeelte van Londen, zagen we een slonzige oudere vrouw, alcoholiste, in vieze kleding en maar één schoen. Zij had een rollator en leek vastbesloten de weg over te steken, tussen de bussen door. Zij stortte zich van het trottoir in het verkeer, maar al doende probeerde een jonge man haar, tevergeefs, over te halen om bij een verkeerslicht vlakbij over te steken. Toen ging hij de weg op, hield het verkeer tegen en hielp haar. Toen hij terugkwam begon hij tegen ons te praten, hij had een licht Londens accent. “Het is niet goed. Het is niet goed; zij heeft zorg nodig.”
Zo begon ons gesprek met hem. We waren het erover eens dat er in het VK en in de wereld voldoende geld is om alle arme mensen uit zulke armoede, ellende en verwaarlozing te halen. Wij hadden het alle drie over de noodzaak van rechtvaardigheid, samendelen en de dringende behoefte aan verandering. “Er komt verandering, spoedig,” zei hij. We waren het daarmee eens. Toen zei hij: “Goddelijke interventie, dat is het enige wat ons nu zal redden. Goddelijke interventie, dat is wat we nodig hebben voor waar we nu voor staan.” We stemden weer in en zeiden: “We weten het, het komt snel. We weten het zeker.” Hij herhaalde het. Hij zei dat hij niet ophoudt het iedereen, zijn vrienden, te vertellen, maar zij zijn te verdiept in hun mobiele telefoons – niet dat hij tegen technologie is, die is goed, maar mensen zijn te druk bezig, te veel afgeleid.
We zeiden dat zoals de dingen nu geregeld zijn, het voor de meesten niet werkt, het bevoordeelt alleen maar de rijken. Hij antwoordde dat zelfs sommige rijke mensen beginnen in te zien dat dingen moeten veranderen. “Ja, maar Goddelijke interventie komt spoedig. Verandering komt,” herhaalde hij.
We echoden weer wat hij zei, waarop hij antwoordde: “Ik hoop alleen maar dat wanneer het komt we op het juiste moment op de juiste plaats zijn.”
Onze bus kwam aan; precies op dat moment leek hij een telefoontje op zijn mobiel te krijgen! Hij nam afscheid: “God zegene jullie.”
Hij was een mooie jongeman, licht, vreugdevol, “vlinderlicht”, hij had een intelligent gezicht en prachtige ogen.
Was hij een woordvoerder?
J.C. en F.E., Amsterdam.
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat hij Maitreya was in een gedaante.

“Hasta la vista, babe!”
Na maanden gekampt te hebben met gezondheidsproblemen en andere problemen was ik heel blij toen een paar dagen geleden, op 9 mei 2016, de zon aan de hemel straalde. Ik besloot gebruik te maken van het mooie weer, een wandelingetje te maken en wat boodschappen te doen. Ik voelde me weer niet zo goed, gedeprimeerd. Onder het lopen kreeg ik een telefoontje van een vriendin die me vertelde van een ontmoeting die zij onlangs had gehad, op de dag voor haar verjaardag. Dit ontroerde me erg. Nadat we ons gesprek hadden beëindigd, realiseerde ik me dat ik de ecologische winkel waar ik mijn boodschappen wilde doen al voorbij was. Dus draaide ik me om. Nu liep er twee, drie stappen voor me een oudere heer met een opgerolde plastic tas onder zijn rechterarm. Hij was heel eenvoudig gekleed en terwijl ik achter hem liep bleef ik naar zijn zwarte jack en lichtgrijze broek kijken.
Plotseling draaide hij zich om, keek me recht aan en begon tegen me te praten. Ik was bijna tegen hem opgebotst. Hij lachte en met erg zachte, liefdevolle ogen zei hij wat een mooie dag het was, terwijl hij naar de zon en de blauwe hemel wees: alle mensen die nu in hun vrije tijd aan het genieten waren in de nabije Engelse Tuin en morgen zou je erover kunnen lezen in de krant. Hij bleef praten over een aantal andere dingen, die ik me niet meer herinner omdat hij erg snel praatte en er een overvloedige woordenstroom uit zijn mond kwam. Hij straalde grote vreugde en vrolijke zorgeloosheid uit, wat echt mooi was om mee te maken. Misschien was het helemaal niet zo relevant wat hij precies zei, omdat het het moment was en de ervaring van deze ontspannen en vrolijke ontmoeting waarvan ik zo genoot. Ik zei iets aardigs als antwoord, dat we heel gelukkig waren om deze mooie dag te kunnen meemaken.
Nadat we afscheid van elkaar genomen hadden, liepen we in verschillende richtingen weg. Na een paar stappen draaide ik me om, om hem nog een keer te zien omdat ik deze ervaring nogal bijzonder vond. Precies op dat moment draaide hij zich ook om. Hij zwaaide naar me en riep op speelse toon: “Hasta la vista, babe!” (“Tot kijk, schat!”).
Toen boog hij voor me en alsof dat nog niet genoeg was knielde hij op het pad en wierp me een kushand toe.
Was deze vreugdevolle, oudere heer iemand bijzonders?
A.B., München (Duitsland).
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat ‘de oudere heer’ Maitreya was.

Onvergetelijk
Het was een paar jaar geleden in een winkelcentrum in Berlijn met mijn man en zoon. We waren net op een voetgangersbrug aangekomen en keken rond toen er aan het andere eind van de brug een jonge man stond en charmant naar me lachte. De lach was tot mij gericht en wat een lach! Ik had nog nooit eerder zoiets ervaren. Ik draaide mijn hoofd even voor een seconde weg en toen weer terug naar die jonge man, maar hij was nergens meer te zien. Ik kon het niet geloven, ik zou toch zeker gezien moeten hebben dat hij wegliep. Ik zou dankbaar zijn als ik via u een verklaring zou kunnen krijgen?
A.P., Wuppertal (Duitsland).
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de jonge man een Meester was – niet een van de bekende Meesters.