Zingen voor de gehele Kosmos
Op 6 augustus 2016 maakten mijn man ik onze dagelijkse wandeling van de plaatselijke camping naar het centrum van Die, zuid-Frankrijk, toen we de kerkklokken van de Kathedraal van Onze Vrouwe van Die hoorden.
Onder het wandelen hadden we het over eerlijk zijn in het leven, werkelijk toegewijd aan je levenspad, ook al strookt dat niet met de ideeën en verwachtingen van anderen. Onderwerpen als reïncarnatie, de aanwezigheid van Maitreya in onze wereld en het bestaan van buitenaards leven vormen vaak uitdagingen om in gesprekken met anderen naar voren te brengen en we voelden heel vaak dat er de spot met ons gedreven werd.
We spraken over de leringen van Maitreya en de noodzaak om trouw aan jezelf te zijn en jezelf niet te verbergen achter aangepast gedrag. Eerder die week bad ik om hulp om in onze chaotische en onstabiele huidige wereld de verbinding met het Werk van Licht van de Geestelijke Hiërarchie te bewaren.
Ik voelde een sterke drang om naar de kathedraal te gaan en een kaars aan te steken. Toen we binnenkwamen was ik verrast mooie ontroerende muziek te horen die de kathedraal vulde. Terwijl ik mijn kaars aanstak voelde ik me opgeheven alsof ik helemaal opging in het geluid dat mijn hart doordrong. Terwijl ik daar stond en de energie van de muziek in me opnam, was ik verbaasd de bron van de muziek te zien: een man die voor de eerste rij stoelen in lotushouding op de stenen vloer zat. Hij had een soort Indiaas orgel voor zich waarop hij vol overgave speelde. Hij zong en speelde met heel zijn hart, alsof zijn hele wezen opging in zijn spel. De intensiteit van zijn uitvoering maakte het bijzonder en onbekend. Het was prachtig, maar een beetje onaards in zijn unieke hoedanigheid. Hij had geen publiek en vroeg geen geld, zoals de muzikanten op straat. Hij was geheel eenlijnig met zijn zang.
Ik dacht aan mijn persoonlijke situatie en hoe gemakkelijk ik afgeleid word door dagelijkse zorgen over voeding, zorgen voor de kinderen, betalen van rekeningen, andere verplichtingen en het wereldnieuws. Hoe anders was deze muzikant in zijn totale aandacht en absolute concentratie. Er waren geen woorden, geen mantra’s. Hij zong uit zijn hart en begeleidde zichzelf op het Indiase orgel. Het voelde alsof hij voor de gehele Kosmos zong en speelde, alsof zijn aanwezigheid opging in een werk van absolute dienstbaarheid. De energie van de muziek was als de energie bij de overschaduwing van Maitreya tijdens Transmissie-meditatie. Ik vroeg me af of hij misschien Maitreya was.
Toen kwam een groep kerkgangers de kathedraal binnen. Zij hoorden de muzikant zingen en spraken over de onverwachte situatie. Even later voegde de koster zich bij hen; ik hoopte dat hij de muzikant zou toestaan om zijn prachtige spel voort te zetten en dat hij de bijzondere muziek op prijs stelde. Ik bedacht me dat deze wereld meer liefde en verdraagzaamheid nodig heeft en we een symbolische daad van verdraagzaamheid hier in Die zouden kunnen verwelkomen.
Ik lachte om mezelf: als deze man Maitreya is kan hij de situatie heel goed zelf aan. De koster keek een paar seconden naar de muzikant en liet hem doorspelen.
Mijn man, Jan, vond dat, als dit prachtige werk je pad in het leven is, er niets minder dan diep respect geboden is. Het gaf hem het gevoel dat we allemaal ons eigen pad in het leven moeten gaan. Jan nam een foto van de muzikant en gaf hem wat geld. “U bent erg gul,” zei die tegen Jan in het Frans met een brede glimlach. Hij onderbrak zijn spel even. We moesten toen weg naar onze dochter.
Terwijl de muzikant speelde liepen we voor hem langs, omdat we zijn spel niet wilden verstoren, maar ook onze dank wilden uiten voor zijn gezegende muziek. “Mijn muziek komt uit zuivere inspiratie” (Hij sprak nu Engels) en “Ik doe het vanuit het hart, mijn gevoel.”
De muzikant had een Indiaas gezicht en donkere ogen: zijn ogen waren vol liefde en zachtheid. We hadden het gevoel alsof we Maitreya ontmoetten. Ik herkende de ogen en de energie van andere foto’s en Transmissie-meditatie. We knikten, ik voelde me eigenlijk sprakeloos en vervuld van intense liefde en vreugde. We liepen samen zwijgend de kathedraal uit, de zonnige drukke markt op en vroegen ons beiden af of we gezegend waren door muziek en energie van Maitreya.
M.L. en J.K., Volendam.
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de ‘muzikant’ Maitreya was in die gedaante.

Drie brieven over dezelfde woordvoerder

Vriend in nood
1) Op 15 mei 2016 organiseerden we in de mediatheek in Sendai (Japan) een lezing van Michiko Ishikawa, de eerste keer sinds de aardbeving en de tsunami-ramp zes jaar geleden. De capaciteit van de zaal was 180 stoelen en die waren allemaal al bezet voor de lezing begon. Het extra zaaltje dat we in orde maakten voor een gelijktijdige videovertoning op een groot scherm liep ook al gauw vol, maar er deed zich een probleem voor, want het geluid deed het niet. Stafleden keken de audioapparatuur na en stelden het publiek op de hoogte. Terwijl ik rond rende en probeerde de onverwachte situatie op te vangen riep een van de bezoekers me bij mijn naam. Hij zei: “Ik ken u goed, meneer Matsumoto. Alles komt goed.” Hij was van middelbare leeftijd, had kort haar met een beetje wit en een plezierig gezicht. Ik was verbaasd dat een vreemde me bij mijn naam noemde. Ik vroeg me af of ik hem eerder ontmoet had. Ik had het gevoel dat dat het geval was.
Omdat het geluid ontbrak, verhuisde het publiek uit het zaaltje naar een ruimte bij het televisiescherm op de gang. Zij keken naar de lezing op de monitor, sommigen stonden en anderen zaten op de grond. De manager van de mediatheek waarschuwde ons dat we uit veiligheidsoverwegingen niet konden toestaan dat mensen in de gang stonden of zaten, maar het geluidssysteem in het andere zaaltje kon niet gemaakt worden en we waren in paniek. Toen verscheen de man weer en zei vrolijk: “Er zijn verscheidene lege stoelen in de grote zaal en ook wat ruimte om te staan. Ik ben architect en ik weet dat.” Ik stond op het punt om hem tegen te houden en zei: “staan mag niet,” maar hij rende met zo’n vaart weg dat ik hem niet kon inhalen.
Na een poosje was het geluid hersteld en voor het ‘vragen en antwoorden’-gedeelte konden de mensen uit het extra zaaltje naar de grote zaal verhuizen. We waren opgelucht. Na afloop liep ik weer langs de man die gesprekken met andere bezoekers aanging. Ik bedankte hem voor zijn hulp eerder. Hoewel hij met zijn ogen teruglachte leek hij de bezoekers om zich heen gade te slaan. Hij was vriendelijk, levendig en had zelfvertrouwen, zoals een meestertimmerman of een manager van een festival. Hij was een wonderbaarlijke bezoeker die even hard werkte als een staflid. Hij liet een blijvende indruk bij me achter. Was hij een bijzonder iemand?
M.M., Kesennuma (Japan).
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de ‘wonderbaarlijke bezoeker’ een woordvoerder voor de Meester Jezus was.

2) We hadden een probleem in het extra zaaltje en stafleden waren bezig de situatie onder controle te krijgen. Ik zag een bezoeker herhaaldelijk het extra zaaltje in- en uitgaan. Hij gedroeg zich alsof hij een staflid was. Later hoorde ik dat hij de man was die de bezoekers in het extra zaaltje naar de ruimte in de gang voor het televisiescherm bracht. Hij handelde meer doelgericht dan de stafleden en leek geen gewoon iemand. Hij was van gemiddelde lengte en bouw.
Was hij gewoon een van de bezoekers of kregen we hulp bij het oplossen van de problemen?
S.U., Sendai (Japan).
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de behulpzame bezoeker een woordvoerder voor de Meester Jezus was.

3).Wat er gebeurde bij de lezing van Michiko Ishikawa op 15 mei 2016 in Sendai: Ik begroette die dag met een opgewekt gevoel omdat ik tot net voor de lezing veel telefonische verzoeken om inlichtingen had gehad en ik bedacht dat we alles hadden gedaan om bekendheid aan de lezing te geven. We hadden ongeveer 220 bezoekers voor de lezingzaal met een capaciteit van 180. Tijdens de pauze na de lezing haastte ik me om de kaartjes met vragen van bezoekers naar mevrouw Ishikawa te brengen, toen ik plotseling werd aangesproken door een man. Hij had kort wit haar, was van gemiddelde lengte en bouw, was in de 40 of 50 en droeg een beige vest met veel zakken. Hij had een vriendelijk gezicht met zuivere, stralende en levendige ogen. Hij was heel positief en alsof hij op me stond te wachten begroette hij me met een lach, stak een hand omhoog en zei: “Yo! Ik ben er.” Het was zo onverwacht dat ik me niet kan herinneren hoe ik reageerde. Ik was zo verrast zo’n vertrouwde begroeting te horen van de man, alsof hij me al heel lang kende en een intieme vriend of oude bekende was. Ik had hem eerder gezien kunnen hebben, maar ik kon me hem niet herinneren. Later, toen ik er met mijn man over praatte, realiseerde ik me dat de man die tegen hem praatte en de man die me begroette dezelfde man was. Ondanks het probleem met het geluid in het extra zaaltje bleef iedereen zitten op twee mensen na en luisterde aandachtig naar het verhaal. Het was echt een prachtige dag. Was er een bijzondere bezoeker die ons hielp het hoofd te bieden aan de moeilijke situatie?
M.M., Kesennuma (Japan).
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de behulpzame bezoeker een woordvoerder voor de Meester Jezus was.

Kerstverhaal
Toen ik op 18 december 2015 kerstcadeaus aan het kopen was, kwam ik mijn zoon tegen in een groot elektronisch warenhuis in Trencin (Slowakije). We keken naar verschillende laptops, toen een man het warenhuis binnenkwam. Hij trok onmiddellijk mijn aandacht. Hij was in een vrolijke bui en begroette mensen op een vriendelijke vertrouwelijke manier, terwijl hij zijn weg door de winkel zocht. Met zijn vrolijke stemming leek hij op de kerstman. Zijn volle baard leek alle kanten op te gaan. Er was een glinstering in zijn ogen. Zijn kleding was nogal apart. Hij was gekleed als een dakloze. Hij droeg een lange turquoise jas en op zijn hoofd had hij een grijze wollen muts in de vorm van een kerstboom met een wollen balletje bovenop. Ik maakte mijn zoon, die computers aan het vergelijken was, attent op hem. Hij maakte me aan het lachen met zijn vrolijke manier van doen. Na een poosje leidde iemand van de beveiliging hem de winkel uit. Ik vraag me af of deze man Maitreya was?
P.W., Slowakije.
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de vrolijke man een woordvoerder voor de Meester Jezus was.

Bescherming
Het spitsuur op 30 december 2014 ’s avonds, het was koud en donker, liep ten einde en het verkeer bewoog zich met een gematigd tempo voort, wat verstandig leek voor de gedeeltelijk met ijs bedekte provinciale wegen die droog genoeg waren als je op de veel bereden banen bleef, maar buiten de bandensporen heersten er winterse toestanden.
Twee van ons van de Transmissie-meditatiegroep uit Boulder (Colorado, VS) maakten onze wekelijkse tocht naar de Transmissie bij Connie Schaefer in het nabijgelegen Longmont. We reden op de inhaalbaan toen een auto plotseling van de rechterbaan afweek, naar ons toe kwam en mij in de passagiersstoel bijna raakte. Mijn automatisch reactiemechanisme begon te werken en ik riep “O mijn God.” Mede-groepslid Zach Castleman stuurde de auto naar de linkerkant van de weg om een aanrijding te voorkomen. Vanwege de ijzel was de auto onbestuurbaar en begon te slingeren van links naar rechts, toen draaide hij 180 graden en reed achterstevoren terwijl aankomend verkeer recht op ons afkwam.
De auto bleef achteruitrijden, maar toen ging hij van de linkerkant van de rijbanen naar het noorden, helemaal naar rechts. Onze tegengestelde beweging verminderde vaart. Onze achterwaartse beweging ging langs de kant van een nogal diepe greppel. Toen voelde ik dat het achtereind van de auto richting greppel ging die in het donker van de avond oneindig diep leek en ik voelde dat we konden kantelen; maar de auto leek toen langzaam in de sloot te zakken, de achterkant eerst, en kwam tot een wonderbaarlijk zachte, zij het wat abrupte, stop.
Het verkeer reed door maar de voorkant van de auto was buiten de verkeersstroom. Hoewel we in een erg steile positie stonden, waren we veilig. We keken elkaar opgelucht aan. Ik belde om hulp en kreeg te horen dat het drie uur zou duren omdat er veel hulp gevraagd werd. Binnen een tamelijk korte tijd stopten twee Latijns-Amerikaanse jongemannen in een pickup-truck en boden aan om ons eruit te trekken. Ik was heel verbaasd hoe moeiteloos het hun lukte om ons eruit te trekken. We bedankten hen uitbundig en zij accepteerden aarzelend wat geld voor hun moeite. Intussen had de bestuurder die ons bijna geraakt had, de weg naar onze auto gevonden en bood zijn excuses aan. Hij zei dat wij ons in zijn “dode hoek” hadden bevonden en hij ons niet in zijn achteruitkijkspiegel had gezien. We vervolgden onze weg en kwamen maar 30 minuten te laat, een beetje ondersteboven, maar verder geen nadelige gevolgen van de ervaring en heel blij ongedeerd te zijn.
Heeft een bijzonder iemand geholpen de auto in veiligheid te brengen? Waren de twee Spaans-Amerikaanse jongemannen bijzondere personen?
L.L., Bouler (Colorado, VS).
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat u bij alles geholpen werd door discipelen van de Meester Jezus.