Het Marshall-plan: Amerika’s grootste verrichting – tot nu toe

Het ziele-aspect van Amerika, de 2de straal van Liefde/Wijsheid, kwam het duidelijkst tot uitdrukking in het Marshall-plan na de oorlog. Het Marshall-plan is de grootste prestatie van Amerika tot op heden voor de rest van de wereld. Het zijn niet Amerika’s gaven van wedijver, computerisering, het landen op de maan en nu het onderzoeken van Mars. Andere landen doen dat min of meer ook. Amerika doet het groter en beter, omdat het groter is en beter in dat soort dingen. Maar dat zijn niet de zaken waar het om gaat. Waar het om gaat zijn de juiste menselijke verhoudingen die elk land schept. (Benjamin Creme, De Kunst van Samenwerking, 1997)

Naarmate de druk van verandering toeneemt, is er onvermijdelijk een reactie, een tegenkracht, en dus is er een zwaai naar rechts. Er bestaan in de VS sterk fascistoïde elementen die gebeurtenissen gadeslaan en hun kans afwachten. Die gelegenheid kan zich voordoen wanneer veranderingen tot een zeker punt plaatsvinden, maar ze zullen ervaren dat de beter geschoolde elementen van het publiek een onverwachte kant zullen kiezen. Zij zullen de kant kiezen van verandering. Je zult daarbij zien dat de zielehoedanigheid van Amerika, die de 2de straal van Liefde/Wijsheid is, door Maitreya zal worden opgeroepen en actief zal worden, zoals dat na de Tweede Wereldoorlog gebeurde met het Marshall-plan. Het Marshall-plan is zonder uitzondering de grootste verrichting van het moderne Amerika. Helaas werd het gestopt toen het zijn onmiddellijke werk in Europa had gedaan…
Wanneer Maitreya meer geaccepteerd is en de publieke opinie van de wereld wordt opgewekt, zullen degenen die zich verzetten tegen verandering merken dat zij in de minderheid raken. Miljoenen Amerikanen van goede wil zullen met Maitreya kiezen voor verandering en rechtvaardigheid. Er zal een nieuw soort Marshall-plan worden ontwikkeld om de miljoenen mensen in de wereld die honger lijden te redden. Er zal een grote, indrukwekkende hulpinspanning worden georganiseerd, zoals we die nooit eerder hebben gezien, en die hulp zal via agentschappen van de Verenigde Naties worden gedistribueerd. Dit zal een vérstrekkende invloed hebben op de wereldopinie, inclusief de Amerikaanse. Degenen die tegen verandering zijn, zullen zien dat ze steeds minder in te brengen hebben, steeds meer teruggedrongen worden in hun bolwerken, die niet lang stand zullen houden tegen de besluiten van de meerderheid. (Benjamin Creme, De Grote Aantocht, 2001)

Wat de lessen van 2016 ons leren

De bekende Engelse theoretische fysicus professor Stephen Hawking is van mening dat dit “de gevaarlijkste tijd voor onze planeet is”. In een gelijknamig artikel geschreven in december 2016, waarschuwt Hawking: “We kunnen niet doorgaan met het ontkennen van ongelijkheid, want we hebben de middelen om onze wereld te vernietigen, maar niet om te ontkomen.” Hij legt uit dat een deel van het gevaar schuilt in de manier waarop de elites omgaan met hun door het volk getoonde afwijzing: in het Verenigd Koninkrijk door degenen die hebben gestemd om de EU te verlaten; en in de VS door de kiezers die tegen de status quo hebben gestemd. Hij vraagt: ‘Moeten we, op onze beurt, deze stemmen verwerpen als zijnde ontboezemingen van ruw populisme dat geen rekening houdt met de feiten en proberen te omzeilen of beperken wat die keuzes vertegenwoordigen?’
Het lijdt geen twijfel dat zowel de Britse als Amerikaanse stemmen een uiting van woede en frustratie waren van mensen die vonden dat ze vergeten waren door de maatschappij en in de steek gelaten door hun leiders. “Het was, daarover lijkt iedereen het eens, het moment waarop de vergetenen spraken, hun stem vonden om het advies en de leiding van experts en de elite overal te verwerpen,” zegt Hawking. Hij beschreef een ongelijke, oneerlijke wereld, waarin de technologische vooruitgang, automatisering en een gemondialiseerde markt alleen dienden om de werkloosheid uit te breiden naar de middenklasse. Geavanceerdere sociale media legden een grotere kloof dan ooit bloot tussen arm en rijk. Hoe zouden de gemarginaliseerden anders hun stem laten horen?
“We moeten dit naast de financiële crash plaatsen, die het aan de mensen duidelijk maakte dat een zeer klein aantal dat werkzaam is in de financiële sector enorme beloningen kan vergaren en dat de rest van ons garant staat voor dat succes en de rekening betaalt wanneer hun hebzucht ons in moeilijkheden brengt. Dus alles bij elkaar genomen leven we in een wereld van toenemende, geen afnemende financiële ongelijkheid waarin veel mensen niet alleen hun levensstandaard, maar ook hun vermogen om gewoon te voorzien in hun onderhoud zien verdwijnen. Het is dan ook geen wonder dat ze op zoek zijn naar een nieuwe deal, die Trump en Brexit wellicht leken te vertegenwoordigen.
“…het leven van de rijkste mensen in de meest welvarende delen van de wereld is pijnlijk zichtbaar voor iedereen die, hoe arm ook, toegang tot een telefoon heeft. Aangezien er in Afrika bezuiden de Sahara nu meer mensen zijn met een telefoon dan die toegang tot schoon water hebben, betekent dit dat binnenkort bijna niemand op onze steeds drukkere planeet in staat zal zijn om aan ongelijkheid te ontkomen. De gevolgen hiervan zijn duidelijk te zien: de arme plattelandsbevolking stroomt naar de steden, naar sloppenwijken, gedreven door hoop. Dan, ontdekkend dat het Instagram nirwana er niet voorhanden is, zoeken zij het vaak in het buitenland en voegen zich bij de steeds grotere aantallen economische migranten op zoek naar een beter leven. Deze migranten stellen op hun beurt nieuwe eisen aan de infrastructuur en de economie van de landen waarin ze aankomen, wat leidt tot ondermijning van de tolerantie en verder aanwakkeren van het politieke populisme.”
Professor Hawking vraagt wat onze collectieve reactie zou moeten zijn op dit complexe geheel van factoren die ook op ons milieu en de gezondheid van de planeet zelf van invloed zijn. Hij roept op tot een gezamenlijke inspanning om deze bedreigingen voor ons voortbestaan en dat van de planeet aan te pakken: “…nu, meer dan op enig moment in onze geschiedenis, moet de mensheid samenwerken. Wij worden geconfronteerd met enorme milieu-uitdagingen: klimaatverandering, voedselproductie, overbevolking, decimering van andere soorten, epidemieën, verzuring van de oceanen. Samen zijn ze een herinnering dat we op het gevaarlijkste moment in de ontwikkeling van de mensheid zijn aangeland. We beschikken nu over de technologie om de planeet waarop wij leven te vernietigen, maar nog niet over de mogelijkheid om te ontsnappen…”
Hawking stelt dat politieke leiders moeten erkennen dat zowel zij als onze politieke structuren de samenleving in de steek gelaten hebben en hervormingen nodig zijn; maar ook moet de wereld inzien dat de huidige economische en financiële systemen hervormd moeten worden voor het welzijn van allen. Hij brengt een idee naar voren dat velen radicaal zal toeschijnen: “Nu de middelen in toenemende mate geconcentreerd zijn in handen van enkelen, zullen we moeten leren om veel meer dan op dit moment te delen. Nu niet alleen banen, maar hele industrieën verdwijnen, moeten we mensen helpen om zich om te scholen voor een nieuwe wereld en hen ondertussen financieel ondersteunen. Als gemeenschappen en economieën niet kunnen omgaan met de huidige niveaus van migratie, moeten we meer doen om de mondiale ontwikkeling te stimuleren, want dat is de enige manier waarop de rondtrekkende miljoenen zullen worden overgehaald om hun toekomst thuis te zoeken.”
Stephen Hawking geeft toe dat hij een optimist is als hij beweert dat “we dit kunnen doen”, op voorwaarde dat de elites leren van de lessen van 2016, de eisen van de vroeger zwijgende delen van de samenleving serieus nemen en rekening houden met de dringende behoeften van de planeet zelf. Hij dringt er in het bijzonder bij de elites op aan, “om bovenal een mate van nederigheid aan te leren”. (Bron: guardian.com; unlimited.world)

Begin van het einde?
Het idee dat we aan het einde van een tijdperk beland zijn en aan het begin staan van een nieuw lijkt inmiddels algemeen aanvaard te worden – zij het binnen een veel kortere tijdspanne dan lezers van Share International gewend zijn! Zo zet Brian Eno, Brits musicus (pionier van ‘ambient’ muziek) en activist, in een nieuwjaarsverklaring een vraagteken bij het heersende pessimistische standpunt dat “2016 een verschrikkelijk jaar was en het begin van een lange periode van achteruitgang”. Hij is zelf juist van mening dat het misschien “het einde – niet het begin – van een lange periode van achteruitgang” markeert, van de laatste 40 jaar van het “ongebreidelde individualisme”, dat “een soort gerechtvaardigde zelfzucht” bepleitte, wat leidde tot de grove ongelijkheid en de hoop op de toekomst vernietigde, zoals we tegenwoordig zien. Eno stelt dat er naast de voor de hand liggende oppositionele populistische woede van 2016 een rustiger, maar even krachtige beweging is geweest: “mensen denken na over wat democratie betekent, wat samenleving betekent,” en “uiterst belangrijk, men denkt hardop, men denkt samen”.
Eno eindigt met een noot van hoop en optimisme: “Ongelijkheid vreet aan het hart van een samenleving… Als we een ook maar enigszins fatsoenlijke toekomst willen, moeten we ons van ongelijkheid afkeren en ik denk dat we daarmee begonnen zijn.”
De behoefte aan hoop en betrokkenheid bij het openbare leven als reactie tegen het pessimisme waarvan de huidige politiek doordrenkt is, is ook de leidende gedachte van de eerste van een reeks artikelen in de Britse krant The Guardian, ‘Utopisch Denken’. Ondanks de voor de hand liggende ‘kilheid’ van de huidige politieke situatie hangt er optimisme in de lucht. Nieuwe ideeën zoals een basisinkomen voor de burger, lokaal eigendom van de productie van hernieuwbare energie, beginnen op te komen. Hoop en optimisme zijn van essentieel belang – en mogelijk. “Pessimisme verdooft en fatalisme stelt gerust; optimisme maakt je kwetsbaar voor elke vlaag van teleurstelling, maar het is de eerste van onze burgerplichten.”
Evenals de lezers van Share International weigeren deze schrijvers toe te geven aan pessimisme en benadrukken dat we allemaal gebruik kunnen maken van onze wil om voor positieve verandering in actie te komen. (Bronnen: Brian Eno Facebook; Zoe Williams, “Burgerjuries kunnen helpen bij het opbouwen van een democratisch Utopia”, The Guardian, 9 januari 2017)