interview van Jason Francis met Leslie Kean

Leslie Kean is onderzoeksjournalist en auteur. Ze schreef de New York Times bestseller UFOs: Generals, Pilots and Government Officials go On the Record (2010; zie de recensie in SI, januari/februari 2013). Haar nieuwste boek heet Surviving Death: A Journalist Investigates Evidence for an Afterlife (“De dood overleven: Een journalist onderzoekt bewijs voor het leven na de dood”; 2017). Jason Francis interviewde Leslie Kean voor Share International over haar onderzoek.

Herinnering aan een vorig leven
Share International: Kunt u zeggen wat de opvallendste gevallen van reïncarnatie zijn die u in uw onderzoek bent tegengekomen? Leslie Kean: Er zijn er twee die ik uitvoerig in het boek beschrijf. De gevallen die voor mij als journalist de meeste bewijskracht leveren, betreffen echt jonge kinderen die bepaalde herinneringen hebben en genoeg bijzonderheden kunnen verschaffen zodat onderzoekers de persoon kunnen vinden die de kinderen zeggen te zijn geweest, en die bevestigen dat hun informatie klopt. Als iemand alleen herinneringen heeft die niet nagetrokken kunnen worden, zegt dat niet zoveel. Maar het is heel overtuigend als je de persoon die ze zeggen te zijn geweest, kunt opsporen en kunt achterhalen dat alles wat ze zeiden klopte in het leven van die persoon. Een van de gevallen betreft James Leininger, die herinneringen [aan een vorig leven] kreeg voordat hij twee jaar oud was. Gedurende een periode van ongeveer twee jaar deed zich een lange reeks gebeurtenissen voor waardoor hij geobsedeerd raakte door het spelen met vliegtuigen en het bleek dat hij veel wist van vliegtuigen uit de Tweede Wereldoorlog. James kreeg nachtmerries waarin hij het neerstorten van een vliegtuig herbeleefde. Hij was doodsbenauwd en schreeuwde in zijn wieg. Uiteindelijk begon hij te praten over wat er gebeurde. Tijdens zijn nachtmerries schreeuwde hij vaak: “Vliegtuig neergestort in brand! Kleine man kan er niet uit!” Soms stelden zijn ouders hem vragen over wat er gebeurde. Langzaamaan kon hij vertellen dat hij piloot was geweest en door de Japanners neergeschoten werd. Zijn ouders wisten niet hoe hun twee jaar oude zoon het woord “Japanners” kende. James vertelde dat hij de kleine man in het vliegtuig was. Hij zei dat hij een Corsair vloog, wat een bepaald type vliegtuig is, en dat het vanaf een schip opsteeg dat de Natoma heette [later bevestigd als het vliegdekschip USS Natoma Bay]. Nog specifieker zei hij dat zijn beste vriend Jack Larson heette en dat diens vliegtuig bij het eiland Iwo Jima neergestort was. Op een dag bekeek James met zijn vader een boek over de Tweede Wereldoorlog en zag een kaart. James wees op de kaart en zei dat zijn vliegtuig daar was neergestort. Zijn vader maakte hierdoor een diep trauma door omdat hij christen was en er absoluut van overtuigd was dat dit niet kon. Het hoorde niet bij zijn geloof. Hij was vastbesloten te bewijzen dat zijn kind fout zat, maar telkens wanneer hij die herinneringen nader bekeek ontdekte hij dat ze klopten. James’ vader schreef zelfs een paar passages voor mijn boek over zijn eigen geestelijke groei door dit gebeuren en hoe hij uiteindelijk besefte dat het niet met zijn geloof in tegenspraak was en dat hij het kon aanvaarden. Dit is een interessant element waar veel ouders zich in zullen vinden. Ten slotte woonde de vader van James een reeks reünies bij voor mensen die met het vliegdekschip USS Natoma Bay verbonden waren. Hij vond Jack Larson, de vriend van zijn zoon in zijn vorige leven. Na veel onderzoek en gesprekken met veel veteranen uit WWII, kwam hij erachter wie de persoon was waar James herinneringen aan had. Zijn naam was James Huston jr. en hij stierf zoals James Leiniger beschreef. Toen James ongeveer drie jaar was begon hij veel tekeningen te maken van het neerstorten van zijn vliegtuig in schokkende situaties, brandend en met overal bommen. Hij ondertekende ze altijd met “James 3”. Toen zijn ouders hem vroegen waarom, zei hij altijd: “Omdat ik de derde James ben.” Zijn vader was geschokt toen hij ontdekte dat de naam van de piloot James Huston jr. was, omdat het “jr.” wilde zeggen dat de huidige James de derde was. Ze ontmoetten ook de oudste zus van James Huston jr., toen zij 84 jaar was. Ze kon heel goed opschieten met de kleine James. En hij kon haar veel details over hun jeugd vertellen waarvan zij zei dat hij die onmogelijk kon weten. Ze raakte ervan overtuigd dat James inderdaad was wie hij zei dat hij was. Het is een van de sterkste voorbeelden van een jong kind met specifieke herinneringen aan een vorig leven die we hebben vastgelegd. Al deze herinneringen zijn door zijn vader gedocumenteerd voordat ze konden vaststellen wie James in een vorig leven was geweest, wat een belangrijk element is.

Bewustzijn buiten het lichaam
SI: Wat gebeurt er als iemand bewustzijn buiten zijn lichaam ervaart? LK: Er zijn twee facetten aan deze ervaringen. Er zijn geloofwaardige buitenlichamelijke ervaringen en bijna-dood ervaringen. Als journalist zijn de buitenlichamelijke ervaringen als bewijs belangrijker. De belangrijke gaan over mensen die hun lichaam verlaten wanneer ze geen hersenactiviteit hebben, zoals bij een hartstilstand, geen hartslag en in wezen klinisch dood zijn. Wanneer ze terugkomen, kunnen ze specifieke dingen melden die ze in de fysieke omgeving gezien of gehoord hebben in de tijd dat ze zeggen dat ze buiten hun lichaam waren. De beschrijving die ze vaak geven is dat ze vlakbij het plafond zijn. Ze kunnen precies beschrijven wat de doktoren zeiden, de instrumenten die ze gebruikten, geluiden van machines en dat soort dingen. En dit dan tijdens een fase waarin ze verondersteld werden helemaal niets te kunnen waarnemen, terwijl hun lichaam op een tafel lag en hun ogen gesloten waren. Die gevallen zijn belangrijk omdat de doktoren en verpleegkundigen kunnen bevestigen dat wat de persoon zegt precies klopt. Daarom moet verklaard worden hoe ze deze dingen hebben kunnen waarnemen. De suggestie is dat hun bewustzijn inderdaad onafhankelijk van hun lichaam werkte, terwijl ze klinisch dood waren. De bijna-dood ervaringen gaan over mensen die wanneer ze hun lichaam onder soortgelijke omstandigheden eenmaal verlaten hebben, naar een andere werkelijkheid van ontzagwekkende dimensies reizen, waar ze van terugkomen en die ze beschrijven. Het gaat vaak over het binnengaan in een tunnel, een soort mythisch Wezen zien, en spreken met overleden verwanten en vrienden. Het wordt omschreven als een verheven werkelijkheid. Ze zeggen vaak dat het echter leek dan het echte leven – een levendige, mooie, extatische ervaring. Ze willen meestal niet terugkomen, maar hun wordt vaak verteld dat ze terug moeten. Dit zijn ervaringen van mensen uit verschillende culturen en achtergronden over de hele wereld. Er zijn veel studies naar gedaan, maar geen enkele kan uitleggen hoe ze plaatsvinden. Veel sceptici geloven dat er iets in de hersenen gaande is. Maar de mensen die ze bestuderen hebben geen enkel model dat alle facetten van de ervaring kan verklaren. Ze veranderen ook het leven van degenen die het ervaren. Nadat ze in dit andere rijk zijn geweest, waarvan ze geloven dat het het hiernamaals is en terugkomen, zijn ze niet langer bang voor de dood. Vaak brengen ze drastische veranderingen aan in hun leven, richten zich meer op dienstbaar zijn aan anderen en raken meer geestelijk georiënteerd. Het heeft vaak een diepgaand effect op mensen…