In de nasleep van orkaan Harvey, de meest verwoestende storm die het vasteland van de VS ooit heeft getroffen, is het volgens schrijver en activist Noami Klein [op 28 augustus, voor orkaan Irma] “precies het goede moment om het over klimaatverandering te hebben, en alle andere geïnstitutionaliseerde onrechtvaardigheden – van etnisch profileren tot bezuinigingen op sociale voorzieningen – waardoor rampen als Harvey catastrofale humanitaire gevolgen krijgen”. De meeste berichtgeving over de ramp concentreerde zich op de ongeëvenaarde hoeveelheden neerslag waarmee de storm gepaard ging, schrijft Klein in een artikel voor nieuwswebsite The Intercept. En omdat niemand het zag aankomen, niemand zich adequaat had kunnen voorbereiden. “Waar je heel weinig over hoort is waarom dit soort ongekende, weerrecords zich met zo’n grote regelmaat voordoen dat ‘weerrecord’ een meteorologisch cliché is geworden. Met andere woorden, over klimaatverandering hoor je weinig tot niets. “Dit, zo wordt ons verteld, komt voort uit de wens om een actuele menselijke tragedie niet voor ‘politieke doeleinden’ te gebruiken, wat op zich een begrijpelijke impuls is. Maar telkens wanneer we door een ongeëvenaarde weerramp getroffen worden alsof het een natuurramp is die niemand zag aankomen, nemen verslaggevers juist een uiterst politieke beslissing. Zij besluiten op dat moment gevoelens te sparen en controverse te vermijden ten koste van de waarheid, hoe moeilijk die ook te verteren is. Want de waarheid is dat dit soort gebeurtenissen al lang door klimaatwetenschappers voorspeld worden. Warmere oceanen leiden tot krachtiger stormen. Hogere zeespiegels betekenen neerslagextremen: lange perioden van droogte die onderbroken worden door massale sneeuw- of regenval, in plaats van de gelijkmatiger voorspelbare patronen waarmee de meesten van ons zijn opgegroeid.” Onder ideale omstandigheden, aldus Klein, wanneer de acute noodsituatie voorbij was, zou er een diepgaand publiek debat plaatsvinden over de gevolgen van de storm voor het beleid wat betreft infrastructuur, energievoorziening en versterking van het sociale vangnet voor de meest kwetsbare leden van de samenleving, onder wie de armen, de zieken en de ouderen, die steeds minder zekerheden hebben. En misschien zou er zelfs wel een discussie plaatsvinden over het duidelijke verband tussen klimaatverstoring en migratie, en de rol die het Amerikaanse beleid bij de verergering van het probleem speelt. “Maar we leven niet in een wereld die zo’n serieus, zorgvuldig debat toestaat,” schrijft Klein. “We leven in een wereld waarin de heersende machten hebben laten zien dat ze maar al te bereidwillig zijn om de afleiding die een grootschalige crisis verschaft, uit te buiten om, terwijl zovelen in beslag worden genomen door levensbedreigende situaties, hun meest negatieve beleid door te drukken, beleid dat ons verder dwingt op de weg die terecht gezien wordt als een vorm van ‘klimaatapartheid’. “…Dit betekent dat er een morele noodzaak is voor geïnformeerde, betrokken mensen die de werkelijke grondoorzaken achter deze crisis benoemen – die de puntjes verbinden tussen klimaatvervuiling, geïnstitutionaliseerd racisme, te weinig geld voor sociale voorzieningen en teveel geld voor de politie. We moeten ook dit moment aangrijpen om kruislingse oplossingen te presenteren, waarmee de uitstoot [van CO2] drastisch verminderd wordt en allerlei vormen van ongelijkheid en onrecht bestreden worden. “En dat moet nu gebeuren – juist nu terwijl de enorme menselijke en economische kosten van het gebrek aan daden duidelijk zichtbaar zijn. Als we dat niet doen, als we aarzelen door een misplaatste vorm van wat wel en niet gepast is tijdens een crisis, laat dit de deur wijd openstaan voor meedogenloze actoren die deze ramp voor hun voorspelbare en kwaadaardige doeleinden zullen uitbuiten.” Klein besluit: “Eerlijk zijn over de oorzaken van dit tijdperk van serierampen – zelfs terwijl ze nog plaatsvinden – is niet respectloos tegenover de mensen aan de frontlinie. Integendeel, het is de enige manier om hun verlies daadwerkelijk in ere te houden, evenals onze laatste hoop te voorkomen dat de toekomst bezaaid zal zijn met talloze nieuwe slachtoffers.” (Bron: theintercept.com)