Share International heeft een grote voorraad brieven aan de redactie die door de jaren heen verwerkt zijn, als authentiek bevestigd zijn maar nog niet werden gepubliceerd. Deze brieven, waarvan sommige jaren geleden werden ontvangen en andere heel recent, publiceren we hier.
Een aantal Meesters, met name Maitreya en de Meester Jezus, verscheen aan mensen overal ter wereld, evenals tijdens lezingen en Transmissie-meditaties van Benjamin Creme, om te inspireren, te leiden of te onderrichten, vaak ook om te genezen of op te beuren, of als reddende “engel” bij ongelukken, in tijden van oorlog, aardbevingen en andere rampen . De Meesters gebruiken hiervoor een ‘goede genius’, een gedachtevorm die volkomen echt schijnt en waardoor Zij Hun gedachten kunnen uitdrukken. Zij kunnen naar willekeur verschijnen als man, vrouw of kind. Soms gebruiken Zij een bestaand persoon als ‘blauwdruk’, maar in de meeste gevallen is de ‘goede genius’ een geheel nieuwe schepping.

Volmaakte herinnering
Ik kan het niet vergeten. In november 2000, in Toulouse, werkte ik op het kantoor van de Franse Gezinsfederatie. Terwijl ik op zoek was naar de vuilnisemmer kwam ik een prachtige vrouw tegen. Zij was helemaal in het wit. Haar haar was erg zwart, haar lach erg mooi en haar verschijning werkelijk volmaakt. Toen ik het kantoor weer binnenging realiseerde ik me plotseling dat ik met haar moest praten, maar zij was verdwenen. Ik dacht dat ze misschien stond te wachten op haar kind bij een school in de buurt. Haar lach en haar verschijning komen soms nog in mijn gedachten, zelfs na 17 jaar.
Wie was deze prachtige vrouw?
M.F., Orleix (Aureilhan, Frankrijk).
De Meester van Benjamin Creme bevestigde dat de ‘vrouw’ Maitreya was.

Nog meer ‘Vluchtige waarnemingen’
De schrijvers van de volgende twee brieven hebben op 15 juli 2017 tijdens de Transmissie- meditatie Conferentie in de VS ook ‘de lange man met een tulband’ gezien. ‘De lange man met een tulband’ is ook beschreven in twee brieven met de titel ‘Vluchtige waarnemingen’ in het september 2017 nummer van Share International.
Het thema van onze jaarlijkse Transmissie-meditatieconferentie in San Francisco van 2017 was “Groepssamensmelting – Terugblik en voorwaarts’. De groep bekeek een compilatie van inspirerende lezingen van Benjamin Creme en de vier vereisten voor groepsinwijding. De gesprekken in kleine groepjes vonden in verschillende gebouwen van de campus plaats. Terwijl we van gedachten wisselden over het thema, zag ik door het raam een lange knappe man die langs ons gebouw liep. Hij droeg een spijkerbroek, een veelkleurig overhemd, zonnebril en een opvallende lichtpaarse tulband. Er waren ook herten die langs de gebouwen dartelden. Het was zo’n lieflijk gezicht; het maakte me aan het lachen en vervulde me met vreugde. Ik vroeg me af of deze prachtige man Maitreya zou kunnen zijn. Gedurende de hele conferentie waren Maitreya’s liefhebbende energieën zo bijzonder. Later op de dag hoorde ik dat een medegroepslid in een van de andere discussiegroepen in een ander gebouw dezelfde ervaring had gehad!
A.D., Marietta (GA, VS).

Tijdens onze recente Transmissie-meditatieconferentie in San Francisco hadden we de grote groep in kleinere groepen verdeeld om dieper op het thema in te gaan. Ik zat in een kleine groep in een zijkamer die het ‘Uilennest’ heette – een locatie die voorheen als kantoor voor Benjamin Creme gediend had. Er was een raam rechts van me en een raam recht voor me.
Terwijl een groepslid aan het woord was, peinsde ik over het conferentiethema, ‘Groepssamensmelting’, en keek af en toe uit het raam rechts van me. Op dat moment wandelde er ineens een Sikh langs. Hij was uitgedost met een prachtige lilakleurige tulband, een bijpassend lila overhemd met Schotse ruit, zonnebril en spijkerbroek. Ik had deze kleur tulband nooit eerder gezien en vond het een vreemde vrouwelijke kleur om te dragen, terwijl hij toch heel mannelijk was. Hij liep heel kalm naar het grote voetpad dat de hele campus doorkruist. Ik zat daar in totale verwondering terwijl de woorden ‘ik denk dat hij weleens Maitreya kon zijn’ duidelijk in me opkwamen. Ik wist niet wat ik moest doen, ik wilde niet weglopen uit de groep, maar er was ook een onmiskenbare drang om hem te volgen. Ik stond op en ging snel de kamer uit om hem te zoeken, maar hij was zo verrassend ver weg op het pad dat ik alleen een laatste glimp van hem opving voordat hij om de hoek naar het strand bij de oceaan verdween. Ik wilde achter hem aan rennen, maar ik twijfelde nog steeds dat het erop uit zou kunnen lopen dat ik een vreemde achtervolgde en als het Maitreya was, wat zou ik doen als ik hem had ingehaald? Ik besloot terug te gaan naar mijn groep maar ik werd echt in beslag genomen door mijn eigen gedachten over de ervaring die ik zojuist had gehad.
Ik ging terug naar de kamer en ging weer op mijn stoel zitten, ik keek weer uit het raam rechts en daar speelde een familie jonge konijntjes in het gras. Ik keek uit het andere raam recht voor me en daar gaven reekalfjes en herten een voorstelling voor mijn ogen. Ik keek toe hoe ze dartel dezelfde kant op sprongen als waarin de man was gegaan. Het was een surrealistische ervaring en de rest van de groepsdiscussie bracht ik in stilte en ontzag door. Ik kwam er later achter dat een ander groepslid in een andere kamer van de campus de man had gezien en ook had gezien dat de herten hem volgden.
W.L., Edmonton (Canada).

Privé-uitzending
In 1999 was ik voor een kort werkbezoek in Jersey. Terwijl ik mijn intrek in mijn hotelkamer nam dacht ik na over de recente gebeurtenissen in mijn leven. Na een paar moeilijke weken was ik klaar om verder te gaan maar ik was niet zeker waar ik heen wilde.
Ik zei: “Maitreya, ik weet niet waar mijn leven op het moment heen gaat. Ik heb uw hulp nodig, maar ik weet dat het aan mij is om mijn leven weer op orde te krijgen.”
Ik zette de televisie aan en er was nieuws. Ik deed een poging om het volume iets luider te draaien en nam aan dat ik op de verkeerde knop had gedrukt omdat het scherm veranderde en het beeld draaide en flikkerde en rondsprong. Toen het beeld rustig werd had ik een perfect beeld van Benjamin Creme die over Maitreya sprak. Ik dacht ‘dat is een geluk’ en ging zitten om te kijken; mijn bestaanscrisis was vergeten. Het was een interview bij Benjamin thuis en hij sprak met zijn gewoonlijke charisma en gemak over de wederverschijning van Maitreya en de Meesters van Wijsheid. Ik had zijn lezing bij vele gelegenheden gehoord en het klonk altijd nieuw en origineel. Hij sprak ook over Transmissie-meditatie en liet de groep in actie zien. Toen de camera inzoomde op de individuele gezichten vond ik dat ze haast engelachtig leken!
Een paar maanden later was ik aan de telefoon met Gill op het kantoor van Share International. Ik noemde het programma en was verbaasd dat ze er niets van wist. Ze dacht dat het misschien een heel kort stukje op een kabelkanaal was. Ik zei dat het een gedetailleerd programma was dat misschien wel een uur duurde.
Een paar maanden later was ik terug in hetzelfde hotel in Jersey. Ik controleerde de televisie en zag dat er maar vier of vijf kanalen waren die via grondnetwerken werden uitgezonden. Ik vroeg het hotelpersoneel en ze zeiden dat er geen kabeltelevisie in het hotel was.
Ik gaf dit door aan Gill toen we elkaar daarna spraken. Ze besloot het verhaal aan Benjamin Creme te vertellen die het bij zijn Meester navroeg. De Meester zei: “Maitreya zette het programma voor haar op en niemand anders zag het. Ze had een privé-uitzending op haar kamer.” Hij zei ook dat hij (BC) haar moest uitnodigen om zich aan te sluiten bij de Transmissie-meditatiegroep. Benjamin liet me weten dat het mijn beslissing was, maar dat ik “er heel goed aan zou doen het aanbod aan te nemen”.
Als er een moraal van dit verhaal is, is het misschien dit: let op je kijkgedrag!
S.McD., Richmond (Surrey, VK).

De essentie
In maart 2002 ging ik op reis naar India. Ik stond op het station te wachten om de trein te nemen van het station Nippori naar de luchthaven Narita. Toen de trein eindelijk kwam, sprong ik er in en zag ik een lege plaats vlakbij de ingang van het rijtuig. Het was een plaatsje bij het raam en naast een man van middelbare leeftijd; een buitenlander van ongeveer eind 40 of begin 50. Toen ik ging zitten, knoopte hij een gesprek aan. Hij zei dat hij Japan echt leuk vond en dat hij hier op zakenreis was. Hij liet me enthousiast zijn gids van Japan zien en wees op de verschillende plaatsen die hij had bezocht. Het gesprek ging verder en hij stelde zichzelf voor als Fransman, vader van twee dochters maar gescheiden, dus zonder echtgenote. Hij vroeg me toen waar ik heen ging en toen ik antwoordde, zei hij ernstig dat hij ook naar India was geweest toen hij jong was en dat hij het een heel “moeilijk” land had gevonden. Plotseling viel mijn oog op iets wat ik niet eerder had gezien. Ik zag dat deze man een entreekaartje van een beroemde Japanse tempel met de naam Hasedera als boekenlegger gebruikte. Ik vertelde enthousiast dat ik zelf afgelopen jaar Hasedera had bezocht en het heel erg mooi vond, en dat ik dacht dat hij heel spiritueel was. Hij was het met me eens. Vervolgens vroeg ik of hij ook naar andere tempels geweest was. Hij antwoordde, maar noemde een tempel die ik niet kende. Maar hij vertelde dat hij daarheen was gegaan om te mediteren en te bidden, en meteen begon ik me af te vragen of de man misschien Maitreya of een van de Meesters zou kunnen zijn. Ik greep in mijn tas om hem een kopie van het Engelse kwartaalblad Emergence Quarterly te laten zien dat ik bij me had, maar na een snelle blik gaf hij het me zonder reactie terug.
Toen we bij het vliegveld aankwamen, stapten we uit en liepen samen naar de terminal. Omdat we alle twee naar een andere bestemming gingen, spraken we af elkaar aan de andere kant van de ticketbalie te ontmoeten, nadat we onze verschillende verplichtingen hadden afgewerkt. Toen zei hij net nadat we van elkaar wegliepen, iets verrassends. “Er zijn Amerikanen. Er zijn Russen. Er zijn Japanners, er zijn veel mensen. Het is heel moeilijk, maar het is het hart dat telt.”
Nadat hij dit verschillende keren herhaald had, liep hij weg naar de balie van Air France en toen verloor ik hem in de menigte mensen uit het oog. Was deze man wellicht Maitreya of een van de Meesters?
R.D., geen adres.
Benjamin Creme’s Meester bevestigde dat de man Maitreya was.

Stemmingswisselaars
Twee weken geleden [voorjaar 2002] liet ik voor de laatste keer die dag de hond uit. Omdat het erg koud was en ook regende was ik erg boos over het weer en wenste dat het gauw weer lente zou zijn. Na 5 minuten was ik druipnat, en de hond ook. Plotseling zag ik fietsers voor me, op ongeveer 200m afstand. Omdat het erg donker was en het pad nauw stond ik stil en trok de hond naar me toe om ruimte te maken. De hond werd zenuwachtig bij het zien van de twee fietsers en ik trok hem dichter naar me toe. Toen de eerste fietser langs mij reed zei hij op een grappige manier: “Dank u.” Hij en zijn metgezel leken op Sri Lankanen en door het accent van de eerste man klonken de woorden “Dank u” grappig. Ook de manier waarop de mannen gekleed waren, regenjassen met gele strepen, was heel komisch. De hele scene was surrealistisch. Vanaf dat moment was mijn slechte bui verdwenen en ik voelde me blij. Ik denk dat ik eventjes energie op mijn kruinchakra voelde. Was de eerste fietser Maitreya en de tweede de Meester Jezus? Was het de energie van Maitreya of energie van mijn ziel? Of beide?
G.S., Duitsland.
Benjamin Creme’s Meester bevestigde dat de eerste fietser Maitreya was en de tweede de Meester Jezus. De energie was van Maitreya.

Empathie
In maart 2002 lag mijn oma in het ziekenhuis. Het was niet de eerste keer dat jaar en ze was daar omdat ze haar been had gebroken. Ze had veel pijn en wachtte op de operatie omdat het in het weekend was gebeurd. Ik was in gedachten verzonken toen ik na een bezoek met mijn zus het ziekenhuis verliet en ik was heel verdrietig bij de gedachte aan de pijn die mijn grootmoeder had en hoe ze leed. Op weg naar mijn auto keek ik achterom naar het gebouw en zag een man die een verlicht voetpad afliep. Hij liep heel langzaam en ik kreeg de indruk dat hij ook veel pijn had. Hij moest verschillende keren stilstaan en had de muur naast zich nodig om zich in evenwicht te houden. Hij had een verweerde huid, was ca. 35 jaar oud en had donkerbruin haar en ogen. Hij droeg een pyjama van het ziekenhuis en had geen andere kleren bij zich, hoewel het heel koud was. We keken elkaar aan en ik begon naar hem te lachen. Ik zei hallo en zag dat zijn lippen antwoordden. Ik maakte mijn zus attent op hem. Zij zei ook gedag. Een paar stappen verder keek ik achterom. De man was verdwenen. Er was niemand op het lange donkere voetpad.
M.S., Duitsland.
Benjamin Creme’s Meester bevestigde dat de man de Meester Jezus was.