Een nieuw wereldbeeld
Israëlische vrouwen tarten de status quo

interview met Vivian Silver door Shereen Tayles

WWP is zeer actief geweest en groeit snel, met meer dan 28.000 leden in Israël en wereldwijd nog eens 50.000 aanhangers. WWP organiseert regelmatig activiteiten om druk uit te oefenen op de leiders van Israël en Palestina om te werken aan een levensvatbare vredesovereenkomst. Shereen Tayles interviewde Vivian Silver, een lid van het Centraal Comité van WWP, voor Share International.

Share International: Welke activiteiten onderneemt u zoal om de aandacht te vragen voor uw zaak?
Vivian Silver: Ten eerste zijn we geen hiërarchische beweging. Het is een platte organisatiestructuur die volledig door vrijwilligers wordt aangestuurd. We bestaan uit 18 professionele teams in 60 regio’s. We proberen de beweging te laten groeien, opdat we een kritieke massa van mensen vormen die vervolgens invloed kunnen uitoefenen op politici en onze regering.
We hebben huiskamerbijeenkomsten in verschillende steden – zoals ik zei zijn we in 60 regio’s actief en elk gebied heeft zijn eigen huiskamerbijeenkomsten – waar we Abigail Disney’s film Pray the Devil Back to Hell (‘Bid de duivel terug naar de hel’) hebben vertoond, een film over de rol van Liberiaanse vrouwen in de beëindiging van de burgeroorlog daar. We houden dan discussies over de overeenkomsten en verschillen en we gebruiken de film als stimulans om vrouwen actief te laten worden en te zeggen: “Als zij het onder die verschrikkelijke omstandigheden daar konden doen, kunnen we het hier ook doen.” Dus dat gaat erover proberen uit te leggen wie we zijn en om steeds meer vrouwen te rekruteren.
Elke maand staan we op een donderdagmiddag op kruispunten door heel Israël. We staan op ongeveer 80 kruispunten of in winkelcentra met onze borden met de foto van Menachem Begin, Anwar Sadat en Jimmy Carter toen ze de oorspronkelijke vredesovereenkomst tussen Egypte en Israël sloten. De foto laat zien dat dit geen partijkwestie is, omdat Begin een rechtse premier was van een zeer rechtse regering. En dat is onze boodschap; dat dit geen linkse beweging is, het is een beweging die alle politieke stromingen omvat, omdat vrede een kwestie van doorslaggevend belang is voor iedereen. Dus dat is onze boodschap als we op de kruispunten staan; om te zeggen dat je religieus kunt zijn, onkerkelijk, rechts, links, centrum, een Russische of een Ethiopische immigrant of hier geboren – deze kwestie spreekt tot iedereen.
We zijn ook elke maandag in het parlement aanwezig en onze regioteams spreken onderling af wie er zal zijn. We zijn aanwezig bij de voltallige vergadering van de Knesset, het Israëlische parlement, en we zijn heel bekend geworden als vredesbeweging die ze niet kunnen negeren. We zitten bij het parlement, we nemen deel aan commissievergaderingen en we nemen deel aan de voltallige vergadering en de politici die zich tot het parlement richten, hebben zich ook tot ons gericht. Ze herkennen ons doordat we ons in het wit kleden met turquoise sjaals, dus zijn we overal zichtbaar waar we ook naar toe gaan.

SI. Heeft uw groep al invloed gehad op het vredesproces?
VS: Op het daadwerkelijke vredesproces nog niet, maar politici hebben gezegd dat we het opnieuw legitiem hebben gemaakt om over vrede te praten en hoop te hebben en de status quo te tarten; dat wil zeggen dat het wereldbeeld dat ons 70 jaar lang is voorgehouden, dat alleen oorlog vrede zal brengen, duidelijk niet waar is en daarom veranderen we het wereldbeeld en zeggen dat alleen een politiek akkoord veiligheid oplevert. Veiligheid is een existentiële behoefte van ons allemaal, of we nu Joods of Arabisch zijn, of we nu moslim of christen zijn of dat we Palestijn of Israëliër zijn – iedereen in de wereld moet zich veilig kunnen voelen. Als vrouwen is ons concept van veiligheid breder dan alleen de veiligheid van defensie – we hebben het over menselijke duurzame veiligheid in onderwijs, welzijn, werkgelegenheid en economie. Er moet dus op een veel bredere manier naar veiligheid gekeken worden.

SI: Waaraan dankt de beweging het succes, volgens u?
VS: We zijn geen ideologische beweging maar een pragmatische beweging. De meeste vredesbewegingen blijven heel klein omdat ze vasthouden aan een zeer beperkte ideologie en daarom versplinteren ze een veel grotere vredesgroep in zeer kleine groepen die vasthouden aan hun ideologische inslag. We hebben vanaf het begin besloten dat we een beweging zijn met één onderwerp, punt uit. We gaan geen specifieke politieke oplossing aanbevelen, omdat het er voor ons niet echt toe doet. Zolang het bilateraal is en door beide partijen wordt aanvaard, zal het per definitie voor beide partijen een eervolle overeenkomst zijn. Anders wordt het niet geaccepteerd. Dus we bemoeien ons niet met welke vredesovereenkomst er moet komen. Wat we zeggen is dat je moet beslissen dat er een overeenkomst zal komen en niet van tafel wegloopt totdat er overeenstemming is bereikt.
De andere bron van succes is onze benadering van diversiteit. We staan erop om mensen van alle politieke standpunten, van alle religies, van welke sociaaleconomische status dan ook, alle etnische groepen te bereiken, zodat we met zo’n breed en divers deelnemersveld veel grotere aantallen aanspreken. Als vrouwen ontwikkelen we een nieuwe taal. We nemen afstand van het patroon van beschuldigen en te schande maken en we volgen echt wat professor Carol Gilligan ‘radicaal luisteren’ heeft genoemd, waarbij we heel hard werken om de ander te horen en te accepteren dat er heel verschillende meningen zijn en dat die moeten worden geaccepteerd.

SI: Hoe hebben al uw leden met verschillende achtergronden, politieke opvattingen en religies elkaar gevonden voor deze ene zaak?
VS: We richten ons slechts op één onderwerp met twee doelen: de ene is om een diplomatieke overeenkomst te bereiken en de andere is om vrouwen tot integraal deel van de vredesonderhandelingen te maken zoals bepaald in Resolutie 1325 van de VN-Veiligheidsraad. De resolutie is aangenomen in 2000 en bepaalt dat vrouwen een integraal onderdeel moeten zijn van alle vredesonderhandelingen en inspanningen tot vredesopbouw overal ter wereld. Elk land moet dat als wet aannemen en Israël heeft dat ook gedaan.

SI: Wat ziet u als uitdaging in het vredesproces?
VS: Wat er moet gebeuren is dat de gekozen leiders van beide kanten een beslissing nemen dat de status quo voor beide partijen niet goed is. De Palestijnen hebben dat keer op keer duidelijk gezegd, maar het voelt alsof Israël welhaast bereid is de status quo te accepteren. [Premier] Netanyahu heeft gezegd dat we voorbestemd zijn om met het zwaard te leven. Wat wij zeggen is: “Nee, we zijn niet voorbestemd om met het zwaard te leven.” We moeten de verantwoordelijkheid nemen om de verandering in te zetten. Dat is ons doel: om dat soort invloed te hebben en zeggen dat de status quo onaanvaardbaar is.

SI: Hoe kunnen vrouwen die niet in het gebied wonen uw zaak steunen?
VS: Over de hele wereld zijn er vrouwelijke ambassadeurs voor Women Wage Peace – vrouwen die ons willen steunen en die activiteiten in hun steden verrichten om kenbaar te maken wat wij doen. Bijvoorbeeld, tijdens de Mars van Hoop van vorig jaar [2016] in oktober, had San Francisco een mars op de Golden Gate Brug. Chicago praat over het organiseren van een evenement tijdens het Vlaggenschipproject van volgend jaar. Brazilië heeft zojuist een groot evenement achter de rug, Italië en Spanje hebben recent grote evenementen gehad; dus er zijn activiteiten over de hele wereld. Verschillende landen hebben Yael Deckelbaum uitgenodigd, een zangeres die ‘Prayer of the Mothers’ (Gebed van de moeders) schreef, om te komen zingen op evenementen ter ondersteuning van WWP. Je vindt haar op YouTube, optredend in verschillende landen. Het was echt buitengewoon. Ze heeft haar eigen ensemble, maar het was een synergetische relatie tussen haar en de beweging omdat ze het lied zelf had geschreven en vervolgens vanwege onze activiteiten wereldfaam kreeg en de beweging weer van haar lied heeft geprofiteerd. Dus het is echt goed geweest en iets heel bijzonders.

SI: Wilt u tot slot nog iets toevoegen?
VS: We hebben nu een succesvol evenement achter de rug waarbij we in september en oktober 2017 twee weken lang activiteiten ondernamen. De laatste dag van onze tweeweekse mars door het hele land bracht Palestijnse en Israëlische vrouwen samen juist bij de Dode Zee in de tent die we hadden opgezet, als de ‘Tent van Sarah en Hagar’, symbolisch voor het eeuwenoude conflict dat we gaan oplossen. Er kwamen 2500 Palestijnse vrouwen op af. Het was een geweldig teken dat er aan beide kanten partners zijn. Ons is al zo lang verteld dat we geen partner hebben en wij zeggen dat we eerst de partner moeten zijn die we aan de andere kant willen. Ze zijn er. Er zijn mannen en vrouwen in Palestina die hetzelfde willen als wij.

Informatie: womenwagepeace.org.il/en/