Share International heeft een grote voorraad brieven aan de redactie die door de jaren heen verwerkt zijn en door Benjamin Creme’s Meester bevestigd zijn als authentieke ontmoetingen met Meesters, of een ‘woordvoerder’, maar nog niet werden gepubliceerd. Andere brieven zijn nieuw. Ofschoon we niet kunnen bevestigen of aangeven of er een Meester bij betrokken is, kan de ervaring zodanig zijn dat ze ‘voor zichzelf spreekt’ om hoop, inspiratie en bemoediging te geven.

Wat een wonder-volle wereld
1) Begin december 2017 volgde ik een cursus in een groot statig huis in hartje Amsterdam en toen het pauze was, repte ik mij naar beneden om te helpen met koffie schenken. Er waren veel mensen aanwezig die cursussen volgden maar op de gang was het nog rustig, op een mevrouw met een hondje na. Vlug liep ik de steile trap af, toen mijn hak ergens aan bleef haken. Door de vaart waarmee ik begon te vallen moest ik de leuning loslaten. Ik dook als van een duikplank met mijn hoofd naar voren, naar beneden. Terwijl ik viel flitste er veel door me heen, ‘wat kan ik doen om mezelf te redden?’ Ik zag in gedachten een rolstoel onder aan de trap en besloot meteen ‘ als ik daar in kom zal ik hem niet lang nodig hebben!’
Daarna weet ik even niets meer, toen opende ik mijn ogen: ik lag op de stenen vloer iets van de trap vandaan, alsof ik er was neergelegd, in de ‘stabiele zijligging’: op mijn zij met opgetrokken knieën en mijn handen onder mijn hoofd. Mijn tas stond als geëtaleerd aan de muurkant. Ik keek langs de trap omhoog en er schoot door me heen ‘hoeveel tijd heb je nog om af te maken wat je van plan bent?’ Mijn hart bonkte als een kerkklok en door de liefde die ik om me heen voelde kon ik mijn tranen niet bedwingen.
Er kwam een man naar me toe die een ‘plofje’ gehoord had. “Je was even weg, hè?” zei hij. “Je bent geholpen, anders was je er niet meer geweest.” Toen ik tot mezelf gekomen was, besloot ik mijn fiets maar te laten staan en ging huiswaarts. Op de Magere Brug gekomen, keek ik door mijn tranen heen over de stad in verwondering over wat ik meegemaakt had en ik heb nog dagenlang nagetrild. Tussen twee haakjes: hoewel ik blauwe plekken had, had ik helemaal niets gebroken.

Nog twee brieven van dezelfde persoon:
2) Begin december 2017 fietste ik na de Transmissie-meditatie in het Informatiecentrum in Amsterdam naar huis. Een vriendelijke man met een donkergetint uiterlijk kwam naast me rijden. Al fietsend praatten we vriendschappelijk met elkaar. Soms, op smalle gedeelten wanneer er anderen wilden passeren, ging hij achter me fietsen. Toen ik moest afslaan, zei hij nadrukkelijk: “Mevrouw, wees a.u.b. voorzichtig.” Hij vervolgde zijn weg. Na ongeveer tien meter draaide hij zich nog even om en zwaaide naar me.

3) Op 18 januari 2018 raasde er een orkaan door Nederland. Via de media kwam de waarschuwing niet de straat op te gaan. Ondanks dat wilde ik toch een schetsboek kopen en waagde ik het erop. Toen ik de straat van het Okura Hotel [in Amsterdam] inliep zag ik de enorme eikenbomen zwaaien in de krachtige wind en dacht ‘als er maar niet eentje naar beneden komt’. Voorbij het Okura Hotel moest ik me aan de gevel vastklampen om niet weggeblazen te worden. Op de hoek was een kantoor waar de glazen deuren vanzelf opengingen en ik ging dus naar binnen om uit de wind te zijn. Een man die ook net gearriveerd was, adviseerde me om te gaan zitten. Precies op dat moment hoorden wij een harde klap buiten; een van de levensgrote eikenbomen was omgevallen. Dat was de boom waar ik kort daarvoor langs gelopen was. De boom lag bovenop de auto van de man die bijna tegelijk met mij binnen was gekomen. Hij had hem daar net geparkeerd. Toen de storm een beetje was gaan liggen, bereikte ik, nog bibberend, uiteindelijk de winkel om te ontdekken dat de schetsboeken uitverkocht waren.
Naam en adres bij de redactie bekend, Amsterdam.

Twee brieven van dezelfde persoon

Onzichtbare deur
Ik wil twee ervaringen vertellen die ik lang geleden heb gehad en waarbij Maitreya en de Meester Jezus mogelijk betrokken waren.
1) Op 29 juni 2002 zat ik in Bordeaux op het terras van een café in een winkelstraat. Ik genoot rustig van een drankje toen een heel levendige man van tussen de 45 en 55 jaar, slank en lang, en armoedig gekleed naar ons toe kwam en mijn vriendin om geld vroeg om sigarettenvloei te kopen. Verrassend genoeg weigerde zij. De man stond op het punt om weg te gaan toen ik hem wat kleingeld aanbood dat ik onderin mijn portemonnee vond. Hij bedankte me uitbundig met zo’n enthousiasme dat ik er verlegen van werd. We konden zo’n houding niet begrijpen. Hij ging weg. Misschien een half uur later verscheen hij weer als bij toverkracht. Ik had stellig de indruk dat ik hem had zien verschijnen al wandelend voor het terras, komend door een onzichtbare deur die hem de mogelijkheid gaf om heen en weer van de een wereld naar de andere te gaan. Er was iets veranderd. Ik keek in zijn diepblauwe ogen. Hij bedankte me opnieuw, weer zo respectvol dat ik er opnieuw ongemakkelijk van werd. Hij stelde me een paar vragen en ging toen weg.

Geluksgeschenk
2) In september 2002, het was op een vrijdag, in de bus op weg naar huis kwam een West-Indische vrouw van ongeveer 60 jaar naast me zitten, vergezeld door haar man. Ze betrok me meteen in een gesprek over religie. Zelf een bekeerd en overtuigd protestant wilde ze weten waarom ik sympathiseerde met het boeddhisme. Ze had een sterk geloof dat sommigen onverzoenlijk zouden kunnen vinden. Plotseling veranderde het gesprek en verliep in een vreugdevolle sfeer en ik moet toegeven dat ik me goed voelde naast haar.
Vaak wanneer ze buitensporig en geestdriftig leek in haar verklaringen begon ik te lachen en lachte zij ook. Ik ging weg en wenste haar een fijne dag.
De week daarop, vrijdag, zag ik haar in de bus, een eind verderop, met haar man.
De vrijdag daarop zat ze weer naast me en het gesprek ging verder. Maar iets was veranderd. Ik leek gevoeliger voor haar uitstraling. We praatten weer en deze keer verbazingwekkend genoeg zonder mijn zorgen met betrekking tot geestelijke zaken te noemen, beantwoordde zij in haar monoloog precies de vragen die ik stelde en dat maakte me natuurlijk heel gelukkig. Ik had werkelijk de indruk dat ik een onschatbaar ‘geschenk’ had gekregen.
YDM, Parijs (Frankrijk).
Benjamin Creme’s Meester bevestigde dat de eerste bedelaar Maitreya was en het tweede stel Maitreya en de Meester Jezus waren.

Hemelse muziek (plus foto van het schilderij van ‘Het Laatste Avondmaal’
Als lid van de Transmissie-meditatiegroep in Seattle breng ik videotapes naar ons publieke tv-station voor de wekelijkse uitzending. Op Valentijnsdag, 14 februari 2000, kreeg ik een telefoontje van een man die het tv-station gebeld had nadat hij het programma “Kruisen van Licht” had gezien… Zijn naam was L.F. Dit is zijn verhaal in mijn woorden:
Bij een grote schoonmaak van de buurt kwam L. een afgedankt schilderij van ‘Het Laatste Avondmaal’ tegen dat hij mee naar huis nam en in zijn eetkamer ophing. Hij vertelde dat hij verscheidene diepgeestelijke ervaringen had waarbij hij “vervuld was van de Heilige Geest”. Hij had verhalen gehoord over de ‘Wederkomst’ en wonderen die overal ter wereld gebeuren. L. beschreef een visioen dat hij had van het ‘Heilige Hart’ van Jezus met zijn hand opgeheven en twee vingers die naar boven wezen. Hij zei dat hem was verteld dat de twee vingers betekenden dat Jezus in 2000 terug zou komen. Eind januari [2000] bad L. en vroeg Jezus om hem een teken te geven of de “Wederkomst” in 2000 waar was.
Op 1 februari hoorden L. en zijn vrouw A. muziek uit hun eetkamer komen. Eerst dachten zij dat het van een radio of een cassetterecorder kwam, maar toen leek het van het schilderij te komen. A. zei dat zij tijdens de muziek vaak een engel kon zien die de muziek speelde. De muziek begon elke morgen om 8.30 uur en duurde twee tot drie minuten. Zij haalden de lijst van het schilderij om te kijken of er een verborgen opnameapparaatje was. Ze vonden niets. L. begon de muziek ’s morgens op te nemen en speelde de opname in verschillende muziekwinkels af om het instrument en de muziek te achterhalen.
Hij mailde mij een kopie van het bandje en een foto van ‘Het Laatste Avondmaal’. Toen belde hij me op om te vertellen dat zij het schilderij in de zitkamer hadden gehangen, maar dat de muziek uit hetzelfde gedeelte van de eetkamer bleef komen. Ze hebben daarom het schilderij teruggehangen in de eetkamer.
Op zaterdag 19 februari reden mijn man en ik naar het huis van het echtpaar F. en we kwamen om 08.15 uur aan. Hun huis was gevuld met religieuze iconen, schilderijen en beelden van Jezus, de heilige Maagd Maria, heiligen, engelen, en ook boekenplanken vol boeken over de H. Theresa, Padre Pio, enz. Zij hadden ook een klein hondje dat heel hard blafte. We zaten om de tafel in hun eetkamer en gaven hun wat informatie over de Wederverschijning en begonnen kennis te maken met elkaar. Tegen één muur stond een dressoir met een familiealtaar met brandende kaarsen. Toen het bijna 08.30 uur was werden we stil (zelfs de hond). L. zette de cassetterecorder klaar, keek op zijn horloge en zei: “Ze zijn laat vanmorgen.” Toen ergens uit de voorkant van het schilderij begon de muziek.
Het was een of andere rietfluit die steeds weer dezelfde muziek speelde. Ik kreeg een heet gevoel bovenop mijn hoofd en ervaarde een gevoel van liefde dat de kamer vulde en de tranen kwamen in mijn ogen. De muziek hield even abrupt op als ze was begonnen. We bleven ongeveer vijf minuten stil en vredig zitten. L. zei dat we nu met de Heilige Geest waren.
Mijn man en ik waren de enigen die gekomen waren om de muziek te horen. L. zei dat ik familie en vrienden kon uitnodigen om te komen luisteren. We maakten afspraken voor andere groepsleden, maar voor hun bezoek belde L. Hij zei dat de muziek gestopt was, al 33 dagen.
Onlangs belde hij om me te vertellen dat hij kopieën van het bandje naar vrienden en familieleden in de Filippijnen en Nieuw-Zeeland had gestuurd. Hij kreeg berichten dat mensen genezen waren na het luisteren naar de muziek. Ik vertelde L. dat ik een man in Londen kende die mogelijk in staat was zijn vragen te beantwoorden. Hij gaf me toestemming om Benjamin Creme zijn verhaal te vertellen en hem een bandje te sturen. Hij zou graag willen weten wat voor instrument het was. Wat voor soort muziek er gespeeld werd. Waar het vandaan kwam.
Ik heb het bandje voor vrienden en familie gespeeld. We hebben allemaal geprobeerd om erachter te komen. Onder onze veronderstellingen waren: een eenvoudig rietfluit en volksmelodie.
Ik ben dankbaar deze fantastische mensen ontmoet te hebben en deze muziek te horen. Een heel bijzonder Valentijnsgeschenk.
M.G., Seattle (WA, VS).
Benjamin Creme’s Meester verklaarde dat het Joodse volksmuziek was uit de tijd van Jezus.