–een selectie uit het oktobernummer 2018–

Gouden Troon
Op een dag in augustus 2018 was ik in het Informatiecentrum van Share Nederland in Amsterdam bezig een stapel papieren e.d. uit te zoeken, wat er in de papierbak kon en wat bewaard moest blijven.
Ik pakte een exemplaar van Share International van de stapel en keek naar de litho op de voorkant (“Maitreya’s Troon”). Langs de troon aan de linkerkant zag ik op sommige plaatsen een goudkleurige lijn, met een verdikking aan de bovenkant en aan het eind van de zetel. Toen ik verder keek, zag ik aan de linkerkant bovenaan de litho heel kleine goudkleurige spikkels. Ik was verbaasd en dacht ‘ik moet straks even kijken of het op de andere nummers ook te zien is. Heb ik dat al die maanden gemist?’
Later, toen ik een ander nummer van dit jaar pakte, was er geen gouden toevoeging te zien. Ik heb nu enorme spijt dat ik niet de tijd genomen heb om langer naar die prachtige goudkleurige versiering te kijken en in plaats daarvan doorging met waar ik mee bezig was. Ik moet er in het vervolg aan denken de tijd te nemen naar dingen, en gedachten, te kijken, en niet altijd in de actie te schieten.
Het deed me ook denken aan lang, lang geleden toen ik naar een concert op tv keek en goudkleurige (ik zeg nu) energie uit de vingers van de dirigent zag stromen.
M.L., Driebergen.

Wijze bezoeker
Op 10 augustus hadden we de opening van de fototentoonstelling in het informatiecentrum van Share Nederland. Tussen het publiek dat naar de korte lezing over het werk en doel van Share International luisterde, zat een Surinaams uitziende, vlotte en zelfverzekerde, van energie bruisende man van een jaar of 45. Hij zat achter in de ruimte en heette Romeo naar later bleek. Tijdens de lezing keek hij de spreker [Marijke] aldoor zo bemoedigend, bevestigend en lachend aan, dat het gewoon aanstekelijk was. Ze voelde ’s avonds nog de energie.
Hij sprak met een van de groepsleden over meditatie en toen ze zei dat het soms goed gaat maar andere keren weer niet, gaf hij haar het advies om haar gedachten gewoon te laten gaan, stoor je niet aan gedachten – geen aandacht aan besteden.
Na afloop vroeg Annelies of hij van Maitreya gehoord had, waarop hij zei dat hij helemaal van het verhaal op de hoogte was.
Zijn grote interesse was Amerika. Hij sprak over de marktwerking en commercialisering en zei ja, het is zoals Gandhi, die zojuist in de lezing geciteerd werd, ook al zei “Aan ieders behoefte kan worden voldaan, als we de hebzucht laten staan.” Hij verwees ook naar wat Marijke zei, namelijk dat mensen genoeg weten om in actie te komen maar we zijn als het ware ‘bevroren’. Maar als we Maitreya straks horen spreken, zullen we in ons hart weten en ervaren dat de mensheid één is, dat we allemaal elkaars broeders en zusters zijn en zodoende zoals in een gezin alles zullen delen.
Hij vertelde dat hij in de hoogste financiële kringen in Londen bij diners aanwezig was geweest, waar enorm veel geld wordt uitgegeven om zo de werknemers medeplichtig te maken aan het systeem. Iedereen wordt in het systeem ingesloten waardoor ook iedereen bang is ontslagen te worden als ze kritiek hebben. Hij had in Nederland bij onderhandelingen over de zorgverzekeringen aan de tafel gezeten en vroeg dan: “Hoe is deze beslissing voor de mensen?” dan keken ze hem aan en zeiden: “Welke mensen” Hij zei dat het nooit over mensen ging, het ging alleen om geld. Gezondheidszorg gaat niet over mensen, maar over bedrijfsvoering en organisatie. Trump, zo zei hij, werd nooit (door de echte rijken) voor vol aangezien omdat hij speculant was en geen echt bezit had, maar nu alles in waarde is toegenomen, wordt hij voor vol aangezien en willen mensen heel graag met hem gezien worden en zaken met hem doen. Hij zei ook dat oorlogen vooral goed zijn voor de wapenindustrie. De mensen, en met name de pers, zijn vooral bezig met Trumps tweets en uitspraken, maar terwijl zij afgeleid zijn, tekent hij de ergste wetten, waardoor werknemers hun rechten verliezen. “Jullie vergeten hoe belangrijk de Nederlandse stem in de wereld is, ondanks dat het een klein land is. Werkelijk in alle grote bedrijven en bij belangrijke organisaties zijn Nederlanders betrokken.” Annelies vroeg hem wat hij nu deed en hij zei dat hij zich met coaching bezighield. Omdat Marijke zijn naam vergeten was en hij wel haar naam wist, vertelde hij dat hij geleerd had om namen te onthouden en voegde eraan toe dat het erg belangrijk is om hersengymnastiek te doen.
Na het gesprek groette hij ons en vertrok.
M. en A. o.t. N.