VIA FRANSE ‘CONTACTEE’ PIERRE MONNET: DRINGENDE BOODSCHAP VOOR EEN VERDEELDE WERELD – INGEKORT DOOR GERARD AARTSEN

Nu de machtsmakelaars achter de schermen het einde van hun wereld voelen naderen, doen zij er alles aan om verdeeldheid onder de mensheid te scheppen en te vergroten. En zoals de dagelijkse nieuwsuitzendingen laten zien, blijven politieke leiders naar hun pijpen dansen omdat ze de visie ontberen om de enige duurzame weg naar de toekomst te zien – uitdrukking geven aan onze Eenheid door het scheppen van universele vrijheid en rechtvaardigheid. Zoals ik uitgebreid heb laten zien in mijn boek Prioriteiten voor een planetaire transformatie – Ruimtebroeders pleiten voor rechtvaardigheid en vrijheid, hebben bezoekers uit de ruimte hun zorgen over onze neiging tot afscheiding en de mogelijkheid van mondiale vernietiging tijdens de nucleaire impasse in en sinds de jaren 50 ruimhartig met ons gedeeld.

Nog merendeels onbekend is de naam van Pierre Monnet, een Franse dienstplichtige soldaat ten tijde van zijn eerste contactervaring in 1951 in Courthézon, nabij Avignon. Van zijn twee boeken is alleen het tweede in het Spaans, Portugees en het Nederlands vertaald, wat wellicht verklaart waarom het verhaal van Monnet niet op grotere schaal bekend is. In dit boek, Een boodschap van vrede. Ontmoetingen met buitenaardsen (1995) beschrijft hij hoe hij op een avond in juli, terwijl hij van Courthézon op weg was naar huis in het naburige Orange, naar een steengroeve verderop aan dezelfde weg ‘geteleporteerd’ werd, drie tot vier km buiten Orange. Terwijl hij met zijn fiets tussen de hopen zand en steen liep, was het alsof hij naar een lensvormige schijf geleid werd die een zilverwitblauw licht uitstraalde. Herinnerend aan de beschrijvingen van andere contactees, leek het ‘metaal’ van de schotel “stoffelijk en onstoffelijk tegelijk of op zijn minst van een inwendige atomaire structuur die constant in beweging is. Bijna als iets levends. Het was indrukwekkend, verontrustend en mooi tegelijk.” Wanneer Pierre Monnet (1932-2009) schrijft dat hij volkomen stilte ervoer, waarbij hij niet eens het autoverkeer van de nabije weg hoorde, is het niet moeilijk ons voor te stellen dat hij uit het lichaam was ‘gehaald’: “De totale stilte gaf me de indruk alsof ik onder een stolp was gezet … helemaal geïsoleerd van de buitenwereld. Ik hoorde slechts het geluid van mijn ademhaling, mijn hartslag en het kloppen van het bloed in mijn aderen.” Terwijl hij op het toestel af liep, zag hij in zijn opwinding de vier menselijke, maar toch niet-aardse wezens die ervoor en ernaast stonden bijna over het hoofd. Vervolgens beschrijft hij hoe de wezens met hem begonnen te communiceren via een “telepathisch communicatieproces” dat, verzekerden zij, “heel natuurlijk is en altijd heeft bestaan, maar dat de mens is kwijtgeraakt met het verlies van de leidraad van de universele wetten.”

Nadat hij na afloop van zijn ervaring naar het beginpunt van zijn fietstocht huiswaarts was ‘teruggebracht’, zag hij op zijn horloge en op de klok in de stadsmuur dat er tijdens zijn ervaring geen fysieke tijd was verstreken. Toch zou het hem jaren kosten om de informatie en de boodschap die hem waren gegeven in woorden te ‘vertalen’ die toereikend waren om hun betekenis over te brengen. Uiteindelijk publiceerde hij in 1978 zijn eerste boek, waarna hij veelvuldig uitnodigingen ontving om lezingen te geven. In 1974 ontmoette hij zijn buitenaardse contactpersonen opnieuw, waarbij zij bevestigden: “We zijn onder jullie, jullie verkeren met ons zonder het te weten…” ondanks het feit dat hij te horen kreeg dat er wereldwijd 700.000 mensen contact hadden gehad. Als bevestiging van de ervaringen van velen die als authentieke contactees gezien kunnen worden, kreeg ook Monnet te horen: “Omdat wij ervan overtuigd zijn dat alleen gehoorzaamheid aan de wet van liefde leidt tot waarachtig leven, zijn wij verder dan jullie. Toch moeten ook wij telkens ons gedrag bijstellen wanneer een situatie daar om vraagt. Maar dat doen we dan ook, waarbij we leren van eerder gemaakte fouten. We zouden jullie dit willen leren: zonder de wet van de keuzevrijheid te schenden.”

De bezoekers uit de ruimte wezen ook op het belang van deze tijd in de geschiedenis van de mens toen ze opmerkten: “Volgens de hemelbewegingen zal de aarde zich binnen niet al te lange tijd bevinden in wat astrologen het teken Waterman noemen, om daar gedurende een paar duizend jaar, in wijsheid, de top van zijn aardse ontwikkeling te bereiken. Dit kan alleen maar als de mens zich minder gaat interesseren voor zichzelf als individu en meer voor de samenleving als geheel. In de loop van de komende eeuwen zal de mens duidelijke aanwijzingen krijgen voor de noodzakelijke veranderingen op intellectueel, spiritueel, psychologisch, wetenschappelijk en technisch gebied. De mens zal vrij zijn die aanwijzingen te aanvaarden of te verwerpen.” De contactpersonen van Monnet lijken zelfs te zinspelen op wat Benjamin Creme beschreef als de betrokkenheid van de Ruimtebroeders bij de opbouw van een geestelijk podium voor de terugkeer van de Leraar: “Door de tijd heen zijn sommige hoogstaande mensen door buitenaardse wezens gecontacteerd om de mensheid voor te bereiden op de komst van een officiële boodschapper die de mens regels en normen leerde om in harmonie met de natuur en het universum te leven.”

“…Iedereen voor zich moet zich bewust gaan worden van het feit dat ieder mens verantwoordelijk is voor de hele mensheid en dat wat er nu gebeurt aan vreselijke dingen het gedrag van ieder individu weerspiegelt. Want geen enkel gebaar, geen enkele gedachte kan ooit nog worden uitgevlakt. Iedere gedachte, eenmaal uitgezonden, creëert haat of liefde, geluk of ongeluk, leven of dood…’” “Liefde kan men alleen leven! Liefde wordt zichtbaar door de uitstraling ervan. Liefde vergeet zichzelf, geeft zich helemaal aan de ander. Liefhebben is makkelijk en moeilijk tegelijk. Het is makkelijk als men bereid is diep in zijn binnenste te kijken en zichzelf recht in het gezicht te zien. Dan neemt men zichzelf bij de hand en trekt men zich uit het moeras van daden en gedachten die ons verstikken en beletten vrij te ademen en in liefde te leven. Maar het is moeilijk als we die moeite niet willen nemen. Als we niet willen inzien dat er meer is dan ’s ochtends opstaan, naar het werk gaan en iedereen die je daar in de gangen tegenkomt vijandig te bekijken, tekeer te gaan tegen een automobilist die je hindert op de weg, je spanning af te reageren op je vrouw enzovoorts.” Naarmate de tijd zijn tol eist van de velen die zich al decennia inzetten om de boodschap van de Ruimtebroeders te verspreiden, net zoals anderen doen voor de Verschijning van de Wereldleraar, dringen de bezoekers er bij ons op aan: “Degenen onder jullie wie het gegeven is de wet van liefde echt te begrijpen vragen we: verlies jullie geduld niet, blijf iedere minuut van jullie leven tonen wat liefde is en geef onbeperkt liefde, want binnen niet al te lange tijd zal het hart van de mens veranderen en zullen jullie worden beloond: de liefde die jullie hebt gegeven zullen jullie honderdvoudig terugkrijgen.” Met het opkomende fascisme als het onvermijdelijke gevolg van de aanhoudende nadruk op materiële waarden door de commercialisering, en nu de planeet zelf op het spel staat, krijgen deze woorden van de Ruimtebroeders op dit kruispunt in de menselijke geschiedenis, nu we ons actief moeten uitspreken tegen beleid dat verdeeldheid en haat zaait, een bijzondere urgentie: “Wij zijn er om jullie te helpen, maar daarvoor hebben we jullie unanieme [d.w.z. onvoorwaardelijke] instemming nodig. We hopen dat jullie geest en hart zich zullen vullen met liefde en wijsheid. Wij waken over jullie. Maar haast jullie, want de tijd dringt…”