door Phyllis Power

(Fragmenten uit het gepubliceerde artikel.)

“…[Krishnamurti] bereidt volgens mij de weg voor het werk van de Christus.” (Benjamin Creme, 1980)

Jiddu Krishnamurti (1895-1986) was een geweldige geestelijk leraar, die door vele duizenden over de hele wereld gewaardeerd wordt, onder wie sommigen van degenen die betrokken zijn bij het werk voor de Wederverschijning. Onder hen die hij ‘onderwees’ waren wetenschappers en filosofen, en zoals anderen in die tijd bracht hij wat van de visie en het bewustzijn van het Oosten naar de Westerse wereld. Maar zijn lering was zijn eigen lering. Bovenal was zijn doel om ‘de mens onvoorwaardelijk vrij te maken’ – psychologisch vrij van alle mogelijke conditionering, innerlijk en uiterlijk, alles wat ons gevoel van zelf dat te midden van de stroom en het gekwebbel van ons alledaags leven in een innerlijke stilte bestaat, in de weg staat.
Krishnamurti’s ideale staat is ‘meditatie’, die te allen tijde in het dagelijks leven mogelijk is en waarin we de eenheid van alle zijn kunnen ervaren: een diep en onwrikbaar innerlijk gewaarzijn. Benjamin Creme zei dat de lering van Krishnamurti de lering van Maitreya was, eenvoudig en zuiver, en dat hij de vierde inwijding had genomen toen hij 49 was. (SI, december 1989) In dit artikel zal ik naar enkele uitspraken van Benjamin Creme en anderen over Krishnamurti in Share International verwijzen.
Ik herinner me de eerste keer dat ik naar een lezing ging die Krishnamurti in 1966 in Londen gaf, in een grote afgeladen zaal, toen ik niets van hem wist. Ik was getroffen door de intense en verwachtingsvolle stilte die over alle toehoorders neerdaalde een paar minuten voor hij het podium op kwam – een kleine, beheerste, elegante gestalte. De energieën die hij bracht deden hun werk al. Zijn lezing kon gezien worden als óf heel eenvoudig, en dat was het op een bepaalde manier – óf anders als uiterst moeilijk, wat het ook was, omdat als je echt goed oplette, het meer was alsof je samen met de spreker op een reis van streng, en op bepaalde manieren pijnlijk zelfonderzoek werd meegenomen. Zoekend zonder analytisch te zijn, communicerend met Krishnamurti kon buitengewoon verhelderend zijn, als je zelfs maar kon beginnen hem bij te blijven terwijl hij sprak, en de eigen mentale bagage weg kon laten vallen. Daarvoor is moed en scherpzinnigheid nodig. Zoals BC zei: “Je kunt op twee manieren naar Krishnamurti luisteren, intellectueel … of je kunt luisteren, en terwijl hij spreekt het op jezelf toepassen.” (SI, maart 1998)

Krishnamurti’s lering

“Ik ben niet gekomen om volgelingen te werven”… “Weet dat Ik binnenin je ben” (Maitreya’s leringen, 2005)

Gedurende zijn hele leven als leraar bleef Krishnamurti van mening dat religie van welke richting ook en ‘Meesters’ of priesters, of autoriteit in het algemeen, of het nu innerlijk of uiterlijk was, een belemmering waren voor de vrijheid die hij probeerde aan te moedigen. Voor veel van zijn volgelingen, vooral in het Westen, was zijn niet-religieuze standpunt dat geen noodzaak van een God of een goeroe of een Meester zag, heel aantrekkelijk. Hij lichtte dit standpunt aan het begin van zijn openbare lering toe: “… Of de Meesters bestaan of niet bestaan, of er verschillen zijn tussen Ingewijden, leerlingen, enzovoort is niet belangrijk, maar wat wel belangrijk is, is dat je jezelf begrijpt… zolang de geest in geloof gevangen zit, is er geen vrijheid. Dus voor mij is het voor het proces tamelijk irrelevant of de Meesters bestaan of niet… Zelfs of hun bestaan een feit is is van geen belang; om te begrijpen moet je onafhankelijk zijn, je moet op jezelf staan, volledig verstoken van alle zekerheid… Als je echt in je hart zoekt, zullen de meesten van jullie ontdekken dat je zekerheid, comfort, plekken van veiligheid zoekt, en in die zoektocht voorzie je jezelf van filosofieën, goeroes, systemen van zelfdiscipline; daarmee zit je jezelf dwars en beperk je je denken voortdurend.” (Adyar, 3e Openbare Lezing, 1933)

…