Share International heeft een grote voorraad brieven aan de redactie die door de jaren heen verwerkt zijn en door Benjamin Creme’s Meester bevestigd zijn als authentieke ontmoetingen met Meesters, of een ‘woordvoerder’, maar nog niet werden gepubliceerd. Andere brieven zijn nieuw. Ofschoon we niet kunnen bevestigen of aangeven of er een Meester bij betrokken is, kan de ervaring zodanig zijn dat ze ‘voor zichzelf spreekt’ om hoop, inspiratie en bemoediging te geven. We leggen hier een selectie uit deze brieven ter overweging voor.

Geloof
Het volgende gebeurde in juli 1998.
Ik had ecstasy genomen. De muziek bij het concert bracht mijn hoofd tot barsten, en ik dank God dat ik de kracht had om naar buiten te kruipen voordat er definitieve schade was aangericht. Ik herinner me niets meer tot ik mezelf buiten vond met een groep mensen om me heen, onder wie enkele vrienden. Een vrouw kwam naar mij toe om mij te helpen. Ze legde haar hand op mijn hoofd. Terwijl ze dit deed begon ik innerlijk te bidden, om hulp te vragen. Ik dacht dat ik die nacht zou sterven: ik sprak mijzelf toe, niet zo. Om mijn vinger had ik een ring met een kruisteken erop die mijn grootmoeder mij had gegeven net voor mijn vertrek uit Kroatië (thuisland van mijn ouders) de week ervoor. Ik hield hem vast, al biddend om hulp.
Terwijl ik bad, liep er een man voorbij. Hij kwam dichterbij en zei dat hij dokter was en vroeg of hij kon helpen. Ik zei dat het wel goed zou komen met mij. Iets in me zei dat hij een engel was, het was geen stem maar een innerlijk weten, ineens. Ik vroeg de vrouw die haar hand op mijn hoofd hield om hem terug te roepen, dat hij een engel was. Hij kwam terug en sprak heel kalm en eenvoudig. Het leek letterlijk alsof hij gloeide. Ik weet niet zeker of het het licht boven mij was, maar deze stralende man had geel haar en zijn gezicht was als de kleur van een brandende kaars. Hij zette zijn duim en wijsvinger tussen mijn ogen, hield mijn neus vast en zei me diep in- en uit te ademen. Hij gaf aan dat dit de positieve en negatieve ionen in evenwicht zou brengen. Vervolgens zei hij mij om in zijn ogen te kijken, en terwijl ik dat deed zag ik kruisen van licht, in elk oog één. Mijn aandacht werd daar een tijdje vastgehouden. Kort daarna zei ik innerlijk “sorry” tegen hem. Ik herhaalde dit innerlijk meerdere malen en hij antwoordde mij in mijn eigen taal dat ik een brave meid was. Op dat moment barstte ik in tranen uit en mijn hele lichaam trilde. Toen troostte hij mij door met zijn handen over mijn armen te wrijven en vertelde mijn vrienden die om me heen stonden, dat ik in shock verkeerde en dat alles goed zou komen met mij. Vervolgens keek hij me aan en zei dat hij moest gaan, dat zijn vriend op hem wachtte in de auto waarmee hij gekomen was. Ik keek op en zag de auto, een van die oude uit de jaren 1950-1960. Ook die was geel en ik zag dat zijn vriend ook gloeide – ze hadden dezelfde hoedanigheden. Terwijl ik naar zijn vriend keek, keek hij ook naar mij. Het was de droevigste persoon die ik ooit heb gezien, droevig en met pijn. Hij had littekens op allebei zijn wangen.
Ik ben vergeten het eerder te noemen, maar toen ik naar buiten kroop, weg van de muziek, voelde ik een stekende pijn op mijn linker wang. Het voelde alsof mijn gezicht voor altijd getekend was. Ik weet niet hoe de schram er kwam, maar het kan zijn dat hij ontstond terwijl ik de trap afviel, maar ik denk van niet; het voelde alsof de schram was ontstaan zonder een val, alsof iemand mij gekrabd had. En terwijl ik naar zijn vriend keek zag ik al die littekens op diens gezicht, genezen maar duidelijk zichtbaar. Toen ging de dokter weg, ik herinner me niet dat ik hem zag instappen, maar hij was weg. Na zijn vertrek ben ik om de een of andere reden vergeten wat er gebeurd was, en hoe hij mij aansprak in het Kroatisch, maar uiteindelijk kwam alles terug. Ik vroeg mijn vrienden of zij hem gehoord hadden. Ze zeiden dat ze niets gehoord hadden en dat ik het me vast verbeeld heb door de toestand waarin ik verkeerde, maar ik weet dat hij mij toesprak in mijn eigen taal, hij sprak innerlijk met mij. Ik weet diep van binnen dat hij iemand was van boven, hij heeft mij die nacht gered en steeds weer wanneer ik aan die nacht terug denk huil ik en bedank ik hem.
Voor deze geweldige man naar me toe kwam, vertelde de vrouw die haar hand op mijn hoofd had gelegd dat ze onderwijl voor mij bad. Later vertelde ik haar wat hij mij gezegd had en zij gelooft mij, ze zei dat ze ook iets gevoeld had.
Ik stuur jullie dit niet om bevestiging te krijgen of deze man een Meester was, ik weet dat hij dat was. Ik stuur dit om mensen te laten geloven dat er meer is, dat God bestaat en overal bij ons is. Hij is in ons, in jou en in mij. Stop de zoektocht en begin te geloven, het antwoord ligt binnenin je. Liefde en licht,
M., Sidney (Australië).
Benjamin Creme’s Meester bevestigde dat de man die hulp bood de Meester Jezus was en de man die in de auto wachtte was Maitreya.