Share International heeft een grote voorraad brieven aan de redactie die door de jaren heen verwerkt zijn en door Benjamin Creme’s Meester bevestigd zijn als authentieke ontmoetingen met Meesters, of een ‘woordvoerder’, maar nog niet werden gepubliceerd. Andere brieven zijn nieuw. Ofschoon we niet kunnen bevestigen of aangeven of er een Meester bij betrokken is, kan de ervaring zodanig zijn dat ze ‘voor zichzelf spreekt’ om hoop, inspiratie en bemoediging te geven.

Kort verblijf
Ongeveer vier jaar geleden [geschreven in juli 2003] vond een dakloze vrouw haar weg naar mijn slaapkamer in het souterrain. Eerder die morgen waren zij en twee vriendinnen op de top van de heuvel bij ons huis, de vrouw in kwestie zat in een rolstoel. Later toen ik op weg naar mijn werk als buschauffeur even bij huis stopte, zag ik haar rolstoel verlaten op de heuveltop. Omdat we onze deuren niet op slot doen, kwam het niet als een complete verrassing dat ze op de bank in de slaapkamer zat. Het leek helemaal niet mogelijk om een begrijpelijk gesprek te beginnen en uiteindelijk besloot ik de politie te bellen. Mijn rechtvaardiging daarvoor wat dat ik niet wist of mijn dochter, wanneer ze later uit school kwam, de situatie zou kunnen hanteren en omdat ik in tijdnood kwam voor mijn werk (het kwam helemaal niet bij me op om me die dag ziek te melden).
Toen de politie-agent de kamer binnenkwam en tegen de vrouw zei dat ze op moest staan, verstond ze dat prima en voldeed daar onmiddellijk aan.
Op weg naar zijn surveillancewagen en sindsdien verwijt ik mijzelf en anderen zoals ik, die alleen maar lippendienst geven aan idealen. Ook haar snelle manier van doen toen de politie er eenmaal was, zette me aan het denken over Maitreya en hoe iemand in een rolstoel een heuvel aan kan en een aantal traptreden in huis.
Kunt u misschien wat licht op dit voorval werpen? Dank u.
CD, Edmonton (Alberta, Canada).
Benjamin Creme’s Meester bevestigde dat de ‘vrouw’ in de rolstoel Maitreya was.

Gevoel van eenheid
Op woensdag 5 juni 2019 volgden we de 75ste viering van D-Day in Portsmouth (VK) op tv. Honderden veteranen, leden van de koninklijke familie en wereldleiders waren bijeengekomen om degenen die gevochten hadden en hun leven verloren, te gedenken en te eren, en de veteranen te eren.
Wat getoond werd en voorgelezen uit brieven en dagboeken was erg ontroerend. Er was een verhaal, uit de vele, dat grote indruk maakte. Het ging over een geallieerde soldaat die in het water achterover viel door zijn zware rugzak; hij werd weer op de been geholpen door een wapenbroeder en zodra hij kon begon hij de doedelzak te spelen om allen aan te moedigen door te gaan.
Zelfs als kijkers voelden we ons erbij betrokken, alsof wij, allen in leven, verenigd waren en één met de mannen en vrouwen van alle leeftijden, die gestorven waren terwijl ze onze vrijheid beschermden, en met hun geliefden thuis en met hen die terug waren gekeerd.
We vroegen ons af of er een Zegening van Maitreya was, zoals jaren geleden bij de openbare begrafenis van Diana in 1997.
Namen en adressen bij de redactie bekend.