Noot van de redactie: In de jaren 80 benaderde een onafhankelijke journaliste, Patricia Pitchon, andere journalisten en coördineerde pogingen om Maitreya te ‘vinden’, zoals beschreven in haar boek Searching for Maitreya (“Op zoek naar Maitreya”). Wilde Maitreya in de openbaarheid kunnen treden, dan waren de media nodig als vertegenwoordigers van de mensheid, om zo voldoende energie te geven aan de ‘zoektocht’ naar Hem en te verzekeren dat de vrije wil van de mensheid niet aangetast werd.
Het is nooit de taak geweest van mensen die met Benjamin Creme samenwerkten of nauw verbonden waren met zijn groep om Maitreya te ‘vinden’, aan te wijzen of ‘voor het voetlicht te halen’. Dit persoonlijke verslag, dat in 1996 plaats vond, geeft echter een glimp van Maitreya in een bepaald deel van Londen, hoewel Hij in werkelijkheid alomtegenwoordig is.

door Janez Ferjancic

Het was juni 1996. Ik was al een paar jaar bekend met de idee van de Wederkomst, maar nog niet actief in het werk, omdat er toen nog geen Wederverschijningsgroep in Slovenië gevestigd was. Het was een periode waarin ik vele uren per dag persoonlijke meditatie deed, ik was jong en sterk, misschien een beetje naïef, en dacht dat ik Maitreya waar of wanneer ik het echt wilde, kon ontdekken. Nu terugkijkend zie ik de zoektocht naar Maitreya als een poging van een jongeman op zoek naar zijn eigen plaats onder de zon. Er zijn nog altijd mensen die bewijs en tekenen nodig hebben en dit verslag is voor hen. Wanneer de leringen over het Zelf van Maitreya en Benjamin Creme algemeen begrepen worden, zullen tekenen niet langer nodig zijn.
In de zomer van 1996 besloot ik een week lang naar Londen te gaan om “de energie te voelen”. Het was mijn eerste reis naar Londen en ik begon meteen in de moslimgemeenschap te ‘zoeken’. Ik woonde elke dag de gebeden bij in diverse Londense moskeeën. Ik raakte echt onder de indruk van de oprechte devotie van de moslims. Ik had dat soort devotie alleen eerder gezien in christelijke en boeddhistische kloosters. Ik ontmoette allerlei soorten mensen en gaf me over aan eindeloze religieuze discussies met moslims van verschillende achtergronden – van sociaal werkers tot imams, van soefi’s tot sjeiks uit Saoedie-Arabië…

Ik zwierf veel door de wijk Whitechapel in oost-Londen waar, zo was bekend, Maitreya regelmatig in de Whitechapel-moskee kwam. Bijna iedere dag ging ik er heen en hing er
‘s avonds rond. De moskee maakte vanaf het eerste moment indruk op me vanwege de energie; het was bijna dezelfde Christusachtige trilling die ik soms in een kerk kon ervaren. In de moskee stond ik meestal achterin en staarde voorzichtig naar de tientallen mensen die iedere dag de gebeden bijwoonden, maar kon nooit iets of iemand voelen naar wie ik op zoek was en de dagen gingen maar voorbij.
Toen werd het vrijdag, een heilige dag voor de moslims. Bij de hoofdgebeden rond een uur ’s middags zat de moskee vol en je kon je bijna niet bewegen. Er waren meer dan 500 mensen die elkaar begroetten en met elkaar praatten. De sfeer was levendig, geestdriftig. Toen het tijd werd voor de gebeden viel iedereen plotseling stil, in plaats van te gaan bidden. Toen pas merkte ik een man op die voor de menigte stond op de plaats waar de imam normaal het gebed leidde. Hij was ongeveer 1.90 meter lang en heel mager, met een baard en witte Arabische hoofdtooi. Hij droeg een lange tuniek van een heel diepgele kleur. Vanwege de menigte kon ik niet echt iets direct van hem voelen, maar de stilte was heel intens en de mensen leken een diep respect voor de man te hebben. Hij sprak kalm en met een vriendelijke autoriteit, zodat zijn woorden als muziek aanvoelden. Het probleem was dat hij sprak in een taal die ik niet verstond. Het was te ver om zijn bleke gezicht duidelijk te zien, maar de man was heel zeker mijn kandidaat! Ik besloot dat ik aan het einde van de bijeenkomst op hem zou wachten bij de ingang en zeer zeker zou proberen hem te interviewen.
Hij sprak ongeveer 10 minuten en toen begon het gebed en dat duurde nog eens 10 tot 15 minuten. Aan het einde, toen ik op een interview met hem begon te hopen, kwamen een paar jonge sjeiks uit Saoedi-Arabië naar me toe die ik eerder had ontmoet, en begonnen me allerlei vragen over mijn achtergrond, politieke situatie, de oorlog in Bosnië enz. te stellen. Ik besloot hen te vergezellen naar de hal en daar op de man te wachten, en we praatten ongeveer 15 minuten terwijl ik voortdurend de deur in de gaten hield. Eindelijk gingen ze weg en ging ik terug naar de grote hal die nu half leeg was. Toen raakte ik echt in paniek. Ik kon de man niet meer zien en er waren andere deuren aan de andere kant van de hal. Ik snelde naar de straat erachter, maar hij was weg.
(Benjamin Creme’s Meester bevestigde dat de spreker Maitreya was geweest.)