Op kerstavond 2019 werden de luisteraars van BBC Radio 4 getrakteerd op een buitengewoon en ontroerend interview met een vader die niet in staat was om het leven van zijn dochter te redden. Het was een interview met Nadim Ednan-Laperouse over het leven en de dood van zijn 15-jarige dochter Natasha, die stierf aan een ernstige allergische reactie op voedsel dat niet goed was geëtiketteerd. Nadim en zijn vrouw Tanya zijn sindsdien bekend geworden door hun campagne en succesvolle inspanningen om de wetten omtrent voedseletikettering in Groot-Brittannië te veranderen. Er is nu een nieuwe wet, diebekendstaat als de Wet van Natasha. Nadim meent dat dit niet mogelijk was geweest zonder de inspiratie en de motivatie die zijn levensveranderende ervaring teweegbracht. Hoewel Natasha drie jaar geleden stierf, is dit de eerste keer dat Nadim zijn opmerkelijke verhaal vertelt. “Ik voel mij verplicht om wat mij is overkomen op de meest waarheidsgetrouwe manier te vertellen, zonder verfraaiing, zodat anderen het kunnen horen, want ik geloof dat ik hiertoe geroepen ben.” Van kleins af aan was het duidelijk dat Natasha aan verschillende voedselallergieën leed en als gevolg daarvan had de familie geleerd om hyperalert te zijn, zoals ook Natasha, en altijd zorgvuldig alle ingrediënten te controleren. Op een vlucht naar Nice met haar vader en een schoolvriend werd ze snel erg ziek na het eten van een broodje uit de winkel. Twee doses antihistamine medicatie, plus verschillende injecties van een epi-pen hielpen niet om de allergische reactie te stoppen waardoor Natasha niet meer kon ademen, het bewustzijn verloor en uiteindelijk een hartstilstand kreeg. Toen het vliegtuig in Nice landde, stond er een team van paramedici klaar en zij deden wat ze konden om haar te reanimeren.
Nadim beschrijft wat er vervolgens gebeurde: “Ik keek naar Natasha, ik had mijn ogen niet van haar afgehouden. En er verschenen vijf engelen. Er was een krachtig zachtgeel licht – als kaarslicht. Het was zeer intens, maar niet zo sterk dat je je ogen samen moest knijpen. Toen zag ik in detail die vijf figuren, als tengere mensen, in perfecte verhouding met de vleugels op hun rug; ze verschenen gewoon. Ze waren ongeveer 20 cm lang, en tenger, niet mollig zoals kinderen of zoals in een renaissance-schilderij met
geveerde vleugels toegevoegd, zoals je in het Vaticaan kunt zien. Eigenlijk waren ze net als mensen – maar er was zoveel micro detail op hun vleugels, hun lichamen en gezicht. Ze keken allemaal naar mij.
Ze cirkelden allemaal om Natasha heen; het verraste me volkomen. Ik had nog nooit van mijn leven zoiets gezien en ik had nooit verwacht zoiets te zien. Ik heb mijn arm opgeheven en ik probeerde ze weg te jagen, omdat ik me realiseerde dat het betekende dat ze zou kunnen sterven. Ik wuifde ze weg en schreeuwde: ‘Het is haar tijd nog niet!’ En daarmee verdwenen ze en Natasha stierf. Ze was weg.”

Nadim werd gevraagd om de engelen in meer detail te beschrijven – leken ze op engelen die hij ooit in
schilderijen had gezien of waren ze compleet anders?
“Zoals deze vijf engelen eruit zagen was een complete verrassing.” Nadim had vroeger kunst gestudeerd en de engelen die hij rond Natasha zag leken helemaal niet op engelen zoals die in de kunst afgebeeld worden. “Wat ik heel duidelijk zag leek veel meer op jou en mij, op mensen in dezelfde verhouding. Ze waren lang en dun, met vleugels op hun rug. En hun vleugels waren niet van veren gemaakt, het waren eigenlijk veel meer vlindervormige vleugels met veel detail; ze hadden segmenten in de vleugels in plaats van
vleugels die samengesteld zijn uit veren. Het gehele visioen was een zee van geel licht, zeer helder, maar niet fel voor de ogen, dus je hoefde je ogen niet samen te knijpen. Het was bijna als een warm verwelkomend licht; misschien wel het meest rustgevende licht, het meest verbazingwekkende licht dat ik ooit heb gezien. Het bestaat niet echt in de fysieke wereld. Ik heb nog nooit iets gezien waarmee ik het kan vergelijken. Ze straalden werkelijk, vertoonden een ongelooflijke gedetailleerdheid. Je zou het kunnen vergelijken met de details op een ‘ high definition’-scherm, maar zelfs dat beschrijft niet goed wat ik zag. Ze hadden één kleur, dus ze waren monochromatisch geel en ongeveer 20 cm lang. Geen van hen was specifiek mannelijk of vrouwelijk. Ze waren allemaal hetzelfde in die zin.”
“Ik heb zelfs opgeschreven wat ik die dag zag. In mijn hele verleden, of ik nu naar boeken keek of met mensen praatte over hoe engelen eruit zouden kunnen zien of hoe we kunnen veronderstellen dat ze eruit zouden kunnen zien, zouden ze beslist molliger, groter en sterker zijn, omdat dat voor ons sterkte en kracht uitstraalt. Maar als je erover nadenkt, geldt dat in onze wereld, maar in een andere wereld, een andere plaats, of tijd, zoals de hemel, betekenen onze spelregels van hier niets. Dus om ze op die manier te zien, betekent niet dat ze altijd zo zijn. Maar het hele bovennatuurlijke aspect hiervan is dat ze van alles kunnen zijn wat voor dat moment van toepassing is; ik ga er niet van uit dat we er een permanent etiket op moeten plakken van ‘deze vorm’ en ‘deze grootte’, maar ik kan je vertellen dat dit is wat ik zag.” “Ze waren niet naakt en toch droegen ze ook geen volledige kleding waarbij jij en ik elkaar zouden aankijken en zien dat we bijvoorbeeld een trui dragen. Ze bestonden uit vele delen. Zeker met ledematen zoals wij die hebben en die we zouden herkennen, maar daarbij hadden zij ook die ongelofelijke vleugels op hun rug. Maar meer dan dat kan ik niet zeggen, want ik keek naar vijf verschillende engelen die allemaal in beweging waren en die naar mij keken, maar niet glimlachend – eerder, zou ik zeggen, zonder veel gezichtsuitdrukking. Maar wat zo overweldigend is, ik kan ze nog steeds zien en ik zou ze echt moeten tekenen.“ “Zoals deze vijf engelen eruit zagen was een complete verrassing.” Nadim had vroeger kunst gestudeerd en de engelen die hij rond Natasha zag leken helemaal niet op engelen zoals die in de kunst afgebeeld worden. “Wat ik heel duidelijk zag leek veel meer op jou en mij, op mensen in dezelfde verhouding. Ze waren lang en dun, met vleugels op hun rug. En hun vleugels waren niet van veren gemaakt, het waren eigenlijk veel meer vlindervormige vleugels met veel detail; ze hadden segmenten in de vleugels in plaats van vleugels die samengesteld zijn uit veren. Het gehele visioen was een zee van geel licht, zeer helder, maar niet fel voor de ogen, dus je hoefde je ogen niet samen te knijpen. Het was bijna als een warm
verwelkomend licht; misschien wel het meest rustgevende licht, het meest verbazingwekkende licht dat ik ooit heb gezien. Het bestaat niet echt in de fysieke wereld. Ik heb nog nooit iets gezien waarmee ik het kan vergelijken. Ze straalden werkelijk, vertoonden een ongelooflijke gedetailleerdheid. Je zou het kunnen vergelijken met de details op een ‘ high definition’-scherm, maar zelfs dat beschrijft niet goed wat ik zag. Ze hadden één kleur, dus ze waren monochromatisch geel en ongeveer 20 cm lang. Geen van hen was specifiek mannelijk of vrouwelijk. Ze waren allemaal hetzelfde in die zin.” “Ik heb zelfs opgeschreven wat ik die dag zag. In mijn hele verleden, of ik nu naar boeken keek of met mensen praatte over hoe engelen eruit zouden kunnen zien of hoe we kunnen veronderstellen dat ze eruit zouden kunnen zien, zouden ze beslist molliger, groter en sterker zijn, omdat dat voor ons sterkte en kracht uitstraalt. Maar als je erover nadenkt, geldt dat in onze wereld, maar in een andere wereld, een andere plaats, of tijd, zoals de hemel, betekenen onze spelregels van hier niets. Dus om ze op die manier te zien, betekent niet dat ze altijd zo zijn. Maar het hele bovennatuurlijke aspect hiervan is dat ze van alles kunnen zijn wat voor dat moment van toepassing is; ik ga er niet van uit dat we er een permanent etiket op moeten plakken van ‘deze vorm’ en ‘deze grootte’, maar ik kan je vertellen dat dit is wat ik zag.” “Ze waren niet naakt en toch droegen ze ook geen volledige kleding waarbij jij en ik elkaar zouden aankijken en zien dat we bijvoorbeeld een trui dragen. Ze bestonden uit vele delen. Zeker met ledematen zoals wij die hebben en die we zouden herkennen, maar daarbij hadden zij ook die ongelofelijke vleugels op hun rug. Maar meer dan dat kan ik niet zeggen, want ik keek naar vijf verschillende engelen die allemaal in beweging waren en die naar mij keken, maar niet glimlachend – eerder, zou ik zeggen, zonder veel gezichtsuitdrukking. Maar wat zo overweldigend is, ik kan ze nog steeds zien en ik zou ze echt moeten tekenen.“